İnsan Kalmak

Merhaba, öncelikle sizlere biraz kendimden bahsetmek istiyorum. 5 Aralık 1990 İstanbul doğumluyum. Yıllardır yazıyorum. Hayvanlara, sanata, doğaya, yeşile, güneşe ve aileme ve dostlarıma aşığım. Tabi hepsinden önce, bizi yoktan var eden, bana dünyaya iki kitap ve iki türkü bırakmayı nasip eden Allah’a aşığım.

Bütün bunlar için şükrediyorum ve daha nice kitaplar ve nice türküler nasip etsin diye dua ediyorum. İnsan olmak, insan olarak kalmak o kadar önemli bir erdem ki… Bazıları için maalesef pek kolay olmuyor. Aslında pek zor değil, gerçekten değil. İnsan, kalbine kötülük yerine merhamet, sevgi ve iyilik doldurunca insan kalmayı başarıyor. Mesela, sokak hayvanlarına koyulan mamayı, suyu tekme atıp devirmek yerine, olanın üzerine mama su ekleyerek, mesela çöpü sokağa değil, çöp kutusuna atarak, mesela eline, diline sahip çıkarak. Eline diline sahip çıkmak derken, şiddetin her türlüsünden uzak durup, sevgiyle yaklaşmaktan bahsediyorum. Sokaktan bir hayvan sahiplenmek, sokak köpeği yanımızdan geçerken, tekme atmak yerine başını okşamak, somurtmak yerine gülümsemek, şikayet yerine şükretmek, beddua yerine dua etmek diyorum. Gönül kırmak yerine, gönül kazanmak diyorum. İnsan olmanın, daha doğrusu insan kalmanın yolu bunlardan geçiyor. Sevgi, merhamet, anlayış, hoşgörü, empati. Bunlara sahipseniz, insansız demektir. Bunları kaybetmezseniz, kaybettiğiniz ne olursa olsun, üzülmeyin. Bu dünya geçici. Hiç birimiz kalıcı değiliz. O yüzden birikimimizi ahirete göre yapmak, en mantıklısı. Yani bir insan, “Kullar ne der?” diyerek değil, “Allah ne der?” diyerek yaşarsa, her şey daha güzel ve kolay olur. Çünkü şu yalan dünyada, bazı insanlara laf anlatmaktan ve onları memnun etmekten daha zor bir şey yoktur. Bu gerçekten böyledir.

Uzun lafın kısası, iyi insan olun. Çünkü kötülerin, kötü niyetle attığı her ok, döner, dolaşır yine kişinin kendisine döner. Sevgi, saygı ve muhabbetle.