Öldürmeyin

Güneş henüz cılız ışığı ile doğarken çıktı yola.
Gecenin serinliği ve karanlığın gölgesi gitmemişken,
Geceden kalma çirkefliklerin arasından ağır adımlarla ilerliyordu.
Usulca duasını ediyordu.
İrkildi birden taa ciğerden gelen bir çığlık sesi ile,
Duyduğu ses pek de yabancı birine ait değildi.
Ailesinin zoruyla küçük yaşta evlendirilen,
Daha süt kokan bedeninden bir bebeği emziren,
Yüzündeki morluklardan utanıp sokak yüzü dahi görmeyen,
Yeter artık deyip kocasını terk eden,
Kendi ayakları üstünde onca,
Melanete rağmen durmaya çalışan,
İsmi kadar güzel Elif’in sesiydi..
Öldürmeyin artık Allah aşkına.
Öldürmeyin…