Silüetimdeki İnşirah

Yalnızlığım bazı zamanlar muharebe meydanı, bazen de dingin bir deniz…

Kendimle tanıştıktan sonra anladım sabrın sonu mükafat olduğunu. Sevgiyle tıka basa dolu bu ruhum daha sabırlı bu ıstırap dolu hayata karşı. Her bir gün ışığı yeni deneyimlerle dolu oluyor, keşifle gelişiyor benliğim.. Zor zamanların sonrasında güçlü insanlar yarattığı inancını yaşayarak ispatlıyorum. Oysa ne naif hayallerle dolu şu sapa sağlam kalmayı başaran yüreğim, ey kalbim sana inancım tam biliyorum ki ne geçirdiysen yakalayacaksın hepsini, hayatın kötü yanlarını hep görmezden gel.. Bol sabır ve bol azim… Yazdıkça yenileniyorum, öykülerimle hayatıma yeni yaşamlar açıyorum. Öykü kahramanlarımla kendime yeni dostlar edinmiş oluyorum, öykü bitse dahi onlar her daim başucumda kalıyorlar göz kapaklarıma saklanıyorlar. Elimi uzatsam dokunacak gibiyim, hep oradalar iyi ki varlar… Hayal gücümü daha da güzelleştiriyorlar. Sahi bende bir öykü kahramanı değil miyim, kendi hayat öykümün… Ve en güzel öyküyü yazma umuduyla uyanıyorum her gün ışığımda. Öykülerin karanlık yanlarını renklendiriyorum, ellerimde paletlerim…Küçük anlardaki sihirler beni alıp çok uzaklara sürüklüyor, hislerimin güzelliğinde kayboluyorum. Her nefesimin tadını hissediyorum, keşke bazı hisleri başka insanlara yaşatabilme, gösterebilme şansım olsaydı. Karanlıklarında sönüp giden değil de huzurla ışık saçan bir toplumla karşılaşırdım. Sahi böyle arada beliren ışıkları gördükçe yarınlarıma daha sıkı sıkı sarılıyorum, daha da fazlasını istiyorum inancımın gücüyle. Nereye dönsem taş yığınlarıyla çevrili nereye dönsem koşturan insanlar, bir an olsun gözlerimle değil de kalbimle bakabilmek istiyorum, ki yüreğim beni asla yalnız bırakmayan can yoldaşım..

Ben bir silüetten mi ibaretim? Neden içime değil de dışıma bakıyorlar, şaşıyorum. Oysa kalbimin yansıması parıldatır dünyamı, ruhum ise inciyle dokunmuş bir kaftandır bakmayı bilene.. Bazen bu dünya çekilmez, dar, sıkışık bir yer olduğunu hissettiğimde yüreğimin rotasıyla buluyorum huzuru, ferahlığı. Bilirim kendimden başka kimse hissedemez içimdekileri bundandır sessizlik hakim olur dudaklarıma. Gamzelerim sırlarımı saklıyor mudur acaba? Sevgiye karşı çocuk oluşumdaki gülüşlerimi… Gözlerimden dökülen acıların izlerini… Ve o acılarımın bana kazandırdığı olgunlukları, daha sağlam bir şekilde ayağa kalkacak gücü yüreğimde buluşumu… Bedenim bir fanidir, yitip gidecek. Asıl ‘ben’i görmek isteyen nakış nakış olan bu kalbimi, ruhumu seyreylesin. Yahut parmak uçlarımdan akıp istikbaline kavuşan resimlerimi… Orda bedenimin anlatmadığı sırlarım var. Ruhumda bu hayattan farklı, uzak daha yaşanabilir bir dünya var…