Ahber Çiçeği

Ah cennet mekân kokulu Filistin!
Efendimizin hastalıklardan korunmak için koklanmasını önerdiği çiçek,
Ahber çiçeği,
Ah kanayan yarası Âdem’in,
Sen sevdasın, sen hiç batmayan hilal.
Mazlumun öksüz kaldığı öz vatan.
Yardan geçilir, serden geçilir, ama senden geçilmez!

Ey en afili iltifatların sahibi,
Yeşil Kudüs, Mavi Kudüs
Kim senin hüznüne rıza gösterebilir ki
Seni görmeyen göz yeşili, ağacı ve kuşları görse ne yazar.
Medeni olsa ne yazar.
Akif’in dediği gibi ‘tek dişli kalmış canavar’.
Ve
Ey koca yürekli Gazzeli çocuk,
Kudüs işgal altındayken ben nasıl gülebilirim diyen
Selahattin bakışlı çocuk,
Kaç gece öksüz yatağında bomba sesleriyle irkildin de
Cesaretsizliğinden değil, ölünce kim olduğunu bulamazlar diye
Eline ismini kazıdın.
Ölsek şehidiz, kalırsak özgür Kudüs’ün dedin.
Seni öldürmeye gelen sende can bulsun dedin de
Ne can kaldı, ne cihan!
Suriyeli Fatıma, Doğu Türkistanlı Mücahit, Keşmirli Muhammet ve diğer kardeşlerin
Bu dava hepinizin.
Ecnebiler çatallı diline dolarken sizi,
Siz islamın vasiyeti,
Oysa onlar pek zalim!
Allah mühlet verendir.
Allah, ‘onları ancak gözlerin dehşetle bakakalacağı bir güne erteler.’

Ahhhhh…
Bitmeyen bu keşmekeş bekleyişler,
Bomba yüklü yağmurlar, ateşten mermiler,
Ardı gelmeyen riyakâr çetrefilli sözler,
Utanır mı insan diye geçinen katil yüzlü çehreler?
‘Zalimin yaptıklarından gafil sanma Allah’ı sakın.’
Yüreği katran tutan bihaber!

Vakti gelmeden hiçbir çiçek açmazmış,
Biliriz.
Belki Ebabil kuşu, küçücük ellerin attığı sapandır.
‘Zira Allah tuzak kuranların en hayırlısıdır.’

Ey Ahber çiçeği,
Selahattin Eyyubi, İstanbul’un Fatihi, Kudüs’e mührünü vuran Kanuni ve cesur yürekli Yavuz,
Abdülmecit, Sultan Abdülaziz, Abdülhamit ve niceleri…
Onca yıl, onca umut, onca can
Bir avuç toprak, bir avuç insan
Senin içindi bu reva.
Senin içindi bunca şahadet !

Ey Kudüs’ün askerleri ve Selahattin bakışlı çocuklar,
Yemin olsun!
Sen göğe nidaları diktikçe arşı delip geçecektir ZAFER’in.
Açacaktır Ahber çiçeği bir gün.
Bu asır senin!