Ankara Sabahı

Bir sabah. Sonbaharın merhaba deyişi serin bir Ankara sabahı.

Kalabalık karşılıyor beni sabaha. Yalnız mıyız, değiliz. Kimi işe, kime okula, kimi evine gidiyor. Bir sürü uykulu sessizce ayakta dikilmiş insan topluluğu… Metroya biniyorum. Sessiz. Metronun raylara sürtme sesi geliyor yalnız yalnızca. Arada esneme ve öksürme sesleri eşlik ediyor sabaha. Evden geç çıkmışım. Geç kalıcam endişesi zuhur ediyor arada. Durağım gelince ciddiyetle çantama asılıp inmeyi bekliyorum. Durakta bekleyen bir sürü uykulu, sinirli, ciddi insanlar. İniyoruz. Nihayet yer altından çıkıp gün yüzü gördüğümüzde hızlı yürüyen insanların parfümleri, aceleyle yakılmış sigaralarının dumanı insanın yüzüne vuruyor. Hafif bir rüzgar eşlik ediyor hepimize. Güneşi görmek otomatik olarak mı mutlu ediyor yoksa içgüdüsel olarak yerin altından çıkmak mı rahatlatıyor bilinmez hayatın koşuşturmasına kapılıp gidiyoruz. Yerde uçuşan yapraklar. Rüzgarla sallanan düşmeyi bekleyen sararmış canlar. Büzüşmüş soğuktan kıstırmış kuyruğunu altına minik kediler. Her sabah aynı senaryo. En çok metronun raylarının sürtünme sesi başka diyarlara götürüyor insanı. Bazen hafif bir mide bulantısı eşlik ediyor. Kaçıp gitmek istiyor insan her şeyden herkesten. Uzaklara gidip yok olma hissi ağır basıyor sabahın serin ıssız sabahına. Zihninin yalnızlığı o kadar ıssızdır ki bazen en ufak şeyi ya çok düşünürsün ya da yok saymayı seçersin. Attığın her adım ağır bir yük gelir sana. Sorumluluk dolu ve belki dert dolu. Derin nefes almak bile açmaz ciğerlerini. İçi biraz sıkıntı doludur sanki. Hayatta kalmak bile zorlaşmışken ne kadar zordur hayal kurmak. İç Anadolu zamanı uykulu düşler. Bir sabah. Sonbaharda bir Ankara sabahı. Yalnız ama güzel, soğuk ama derin.

Yine bir gün yine bir sabah. Yeni bir gün yeni bir sabah. Her gün yeni ta ki doğmayan o güne kadar. Hayal de kurmalı ki yaşanmaya değsin hayat. Başka türlü zulüm olur. Yediğin taze ekmek bile gelir bayat. O yüzden hayal de kurmalı ki yaşanmaya değsin hayat.