Annem

Topraktaydın. Toprak oldun, anne.

Duydun mu, anne, çığlıklarımı? Üstüne toprak serperken insanlar, canın acıdı mı? Ben seni gömdüm. Seninle birlikte ruhumu da… Belki benliğimi de… Canım annem, en çok istediğin yere gittin, arkanda yıkık dökük bir enkaz bırakarak. Yaşanmamışlıklar, dertler, tasalar, sevgiler, merasimler, düğünler, yıl dönümleri, daha neler neler…

Biz dört kardeştik. Sen varken kardeştik. Karındaştık. Aynı geminin yolcusu, aynı limanın kargosuyduk. Senin dirayetin ve varlığın ile birlikteydik. Sen gittin. Dünya malı kıymetlendi. “Hepsi benim,” dendi. Habil ve Kabil olayı hiç bitmemişti. Habil’in kanı yeryüzüne yayılmıştı bir kere. Kabil’in nesli sürmekteydi. Bunu anladığımda otuz dört yaşımdaydım.

Otuz dört yaşım… “Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder. Dante gibi ortasındayız ömrün,” dizesine bir kala. Ah, Cahit! Seni böyle mi anacaktık? Senin de mekânın cennet olsun. Ebedi yolculuğun daim olsun.

Otuz dört yaşım… Rüzgârların tersten esmeye başladığı, “neyim” varsa aslında yok olduğu zaman. Hiç hissetmediğim duyguların varlığını öğrendiğim zaman. Tek olduğumun bilincine vardığım zaman. Öksüz kalmanın acısını hissettiğim zaman. Yılların acıyla geçebileceğini gördüğüm zaman. Bildiğim her şeyi öğrettiğin gibi, giderken de vazifen yarım kalmadı. Bu sefer acıdı, anne. Çocukluğumu belki hatırlamam ama senden sonrası çiviyle çakıldı, annem.

Topraktaydın. Toprak oldun, anne.

Mezarının dünyada gideceğim tek kapı olacağını düşünemezdim. Çocukken korktuğum mezarlıkların dostum olacağını bilemezdim. Yine korkmamam gerektiğini sen öğrettin. Vazifeni hiç bırakmadın. Merak etme anne, gözyaşlarım suluyor mezarını. Genç yaşımda yaşayamadıklarımıza ağlıyorum. Geçer dediler, geçmedi. Zaman ilaç olur, dediler. Olmadı. Çaresizlik ile yaşamaya mecburduk. Dünya bu…

Ruhun şad olsun, Nazife’m.