Konuya aşk ile girdim. Lakin tutku ile bağlandığımız her bir duygu bize aşkın yansımasıdır. Gerek bir dost, gerek evlat, anne, baba, sevgili…
Olur ya! Bazen en sevdiklerimizin yanlışları gözümüze görünmez. Bu, saf ya da bilinçsiz olduğumuz anlamına gelmez. Sevgi, insanın alim olsa aklını, zalim olsa öfkesini bağlar.
Hani duymuşuzdur: “Seven insan kördür.” diye… Çünkü, sevginin aşamayacağı engel, affedemeyeceği sebep yoktur.
Âşık birine dikkat edin! Siz eğriyi, doğruyu, yanlışı, uyumsuzu görebilirsiniz. Âşık göremez. Ve deriz: “Nasıl olur bu kadar şeye kör baka biliyorsun? Nasıl olur, kendini bu duruma koyabiliyorsun? Sen güçlüsün! Sen başarılısın! Sen akıllısın!”
Eee peki, nasıl olur?
Eğer birilerini affedemiyorsanız, kalbinizi bir kez daha yoklayın…
Ben birçok affedilemeyecek hatada, affedecek sebepler gördüm. Aşk ile bakarak…
Niçin derler, Leyla’yı bulamayan, Mevla’yı bulamaz diye?
Leyla olmak, affetmekten, merhamet etmekten ve de çok sevmekten olur. Aynı Rabbim’in kuluna davrandığı gibi…
Sen hata yaparsın, affeder. Günah işlersin, merhamet eder. Ve her şeye rağmen senden ümidi kesmez. Seni yine sever.
Bergen, her ne kadar şarkısında “Tanrım kötü kullarını, sen affetsen ben affetmem.” dese de… Bergen aşk uğruna her şeyi affeder. Ve sonunda aşkı celladı olur.
Tabii ki bu bir örnek! İyi ya da kötü… Aşkın her şeyi affettiğini gösteren bir örnek.
Tekrar kalbinizi yoklayın! “Bana bunu yaptı, affetmem! Konuşmam, çıkmasın karşıma.” dediğiniz insanları aslında kalbinizle değil, gururunuzla yorumluyorsunuz.
Aşk ve gurur ikisi aynı kalpte barınmaz! Hangisi kalpte hâkimse, bir diğeri kalbi terk eder. Gurur olan kalpte aşk, aşk olan kalpte gurur olmaz.
Şimdi size soruyorum: Aşk her şeyi affeder mi?
Aşk eder, benlik etmez.
