Ayrılığın Ertesi

İlişkilerde, araya biraz zaman girdiğinde beraberinde koca bir boşluk girer. Sevgi, saygı devam etse bile, yaşanan güzel anlara olan inancımız eksilir. Çünkü o boşluğu meydana getiren sebeplerin, iyi niyet eksikliği ve samimiyetsizliğin farkına varılır. Bu demek değildir ki hiçbir zaman ayrılık olmayacak, araya yollar, şehirler hatta ülkeler girmeyecek. Ayrılık denen şey gönüller arasında yaşanılandır. Yeter ki gönüller arasında kopukluk ve mesafeler olmasın, diğer mesafeler aşılmaz değildir. Mesafelerin katlanılmaz ve aşılmaz olanı gönüller arasında olanıdır. Öyle ki hiçbir geri dönüş, hiçbir af dileme seçilmiş bir ayrılığın meydana getirdiği mesafeleri kapatacak, boşlukları dolduracak kadar samimi ve anlamlı da olmayacaktır.

Gitmek bazen bir seçenek değil, mecburiyettir. Var olan gönül bağının koptuğu ayrılıklar var ki onlarda da yorgunluklar çoğalmış, birikmiş ve sevgiyi güçsüz bırakmıştır. Aşk az değildir ama çaresizlik de çoktur. Sadece sevmeyen mi gider sanıyorsunuz, yorulan da gider. Bu gitme, zamanla hiçbir şeyin yoluna girmeyeceğini anladığın ve bir yolunu bulup gittiğin mecburi bir uzaklaşmadır.

Nasıl ki dalında kuruyan yaprağın düşme, rüzgârla birlikte savrulup gitme vakti gelmiştir… Bulutlarda biriken nemin yağmur olup akması gerekir. Öyle bir gitme vakti, hayatımızın belirli dönemlerinde mutlaka bizler için de gelmiştir.

Ayrılık mecburi olunca kolay da olmaz, her zaman sancılıdır. Kapının dışına bir adım düşmeyle yürek evi öyle kolay kolay terk edilemez. Özlemi yükleyerek bulutlara, yağmurların ardına saklayarak gözyaşlarını gidersin her gün biraz daha adımlarını çoğaltarak… Alışkanlıklardan, üzüldüğün, kırıldığın, iyi kötü ne varsa yaşadığın hepsinden gidersin. Ve bazen gitmek, tüm güzel düşlerin imkânsızlığını kabullenip, vazgeçmektir. Gitmek bir şans vermektir hayatının geri kalanına… Bu yüzden yeniden güzel günlerin, güneşli günlerin doğması için o sancıları çekmek ve gitmek gerekir.

Daha özgür ve daha mutlu yaşamak için hayatımızdaki insanlar, sadece takılıp kaldığımız; birer ayak bağı mı, engellerden ibaret mi, bunu kendi içimizde çözümlememiz gerekir. Bizi mutsuz etmekten başka bir işe yaramayan insanlardan, durumlardan; özgürleşmeli, kurtulmalı, sağlıksız ilişkilere sıkı sıkı tutunmayı bırakmalıyız.

Eğer ki hayatımızda, “bir daha böyle bir insanla karşılaşmam imkânsız, onda gördüğüm samimiyeti kimsede göremem ” dediğimiz türden insanlar da varsa mutlaka ufak tefek olumsuzluklarını bir kenara bırakıp onlara yürekten ve içtenlikli bir sevgiyle sarılmalıyız.

Behçet Necatigil, “Sevgilerde” şiirinde;

Sevgileri yarınlara bıraktınız.
Çekingen, tutuklu, saygılı,
Bütün yakınlarınız,
Sizi yanlış tanıdı.
Bitmeyen işler yüzünden (Siz böyle olsun istemezdiniz).
Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi,
Kalbinizi dolduran duygular,
Kalbinizde kaldı….” diyor ya…

Evet, hepimizin zamanı çok kıymetli çünkü hayat çok kısa. Charles Bukowski’ nin, “Biri için önemliysen, her durumda senin için zaman yaratır. Bunun dışındaki her şey bahanedir.” sözüne de hak vererek, ben de diyorum ki o halde; şimdiye kadar gönlümüze baharı getiremeyenlerden uzak, çiçek açtıralım gülüşlerimize!