3 kurşun bir can kaybı 2 cenaze…
Duyulan feryatların ne için olduğunu anlamak zor ve acı? İnsan için mi, insanlık için mi? Ya da ikisi için mi? İnsanların eşit şekilde sahip oldukları uzuvları, eşit şekilde sahip oldukları yaşama hakları, eşit şekilde sahip oldukları dünyaları… Eşit şekilde sahip olamadıkları vicdanları…
İzmir’de yaşanılan taksici cinayeti sonrasında herhalde aynaya bakıp da bize ne oluyor diye sorgulama yapmayan kalmamıştır. Saçını, gözünü, yüzünü aynanın karşısında yoklayıp “ben sahiden insan mıyım” diye sorgulama yapmayan da olmamıştır. Ya da “o cinayeti işleyenler insan ise, ben neyim” diye iç geçirenler… Kim toprağa gömüldü o gece? İnsan mı, insanlık mı? Kime cenaze namazı kıldık, kime ağladık?
Düştüğü zaman insanı kaldıracak olan insan değil miydi? Göz yaşlarına mendil olacak olan da yine insan idi. O halde insan denilen varlığı ikiye ayırmak artık farz oldu. İnsan ve insan gibi davranan…
Toplumumuzda güven kavramını ağır yaralayan o vahim olay; aslında utanç duyulacak olaylar arşivine eklenen yüzlercesinden sadece bir tanesiydi. Yani biz bu trajediyi ilk kez yaşamadık. Samuray kılıcı ile katledilen genç kızımız, Samsun’da cadde ortasında katledilen genç delikanlı, babasının iş yerinde öldürülen genç ve arkadaşı… Örnekleri çoğaltırsak insanlık mezarlığında artık yer kalmadığını da kanıtlamış olacağız. Peki neden? Neden bu öfke? Neden bu kin?
Toplumda yerlere serpiştirilmiş öfke tohumları; geleceğe doğru gitmekte olan gençliğin içindeki insani duyguları köreltmeye devam etmektedir. Birlik ve beraberlik bir masal örüntüsünden öteye geçemeden, en acı romanlar kaybedilen vicdanlar üzerine yazılmaktadır. Biz ise bu acı romanların birer kahramanları olarak Fatiha okumaktan öteye geçememekteyiz. İşte en acı durum budur. Görmek ama görmezden gelmek. Bir kanser hücresi gibi tüm uzuvlara dağılmış olan düşmanlık duygusunu görmek ama müdahale edememek… Ne idik ne olduk sorgulamasından öteye geçememek…
O gün orada sadece insan değil insanlık da öldü. O gün orada sadece insan değil insanlık da gömüldü. O gün orada iyilik belki de son nefesini verdi. İşte o gün İzmir; incelen insanlık ipinin koptuğu yerdi…
Kayıp olduk azizim.
Madde aleminden sıyrılıp, manaya gitmemiz gerekliydi. Kayıp olmak daha tatlı geldi bize…
Madde aleminde kayıp olduğumuz anda, hakikatten uzaklaştığı.
Kaleminize ve yüreğinize sağlık.
Kayıp olduk azizim.
Madde aleminden sıyrılıp, manaya gitmemiz gerekliydi. Kayıp olmak daha tatlı geldi bize…
Madde aleminde kayıp olduğumuz anda, hakikatten uzaklaştık.
Kaleminize ve yüreğinize sağlık