Bugün buluta binmek isteyen küçük bir kız çocuğuyla karşılaştım. Zannımca, bembeyaz bulutlardan daha büyük hayalleri vardı ve zeytin karası umutla ışıldayan iri gözleri… Bugün hayalimdeki resimde, bir kız çocuğu göklerin sonsuz maviliğinde, beyaz bulutların gizlerinde uçuyordu. Bir resim başka bir resmi anlatırken, bir hayal bir başka yaşamı tasvir ediyordu. Ama fani bir yaşamak rüyası, hayalin ötesine geçemiyordu. Bugün buluta binmek isteyen bir kız çocuğuyla karşılaşınca anladım; bulutlar hakikatte bir tek kuşları reddetmiyordu! Zira kuşlar durmaksızın kanat çırpıyordu. Ama bulutlar, insanları hep uzaktan seyrediyordu. Sanırım, bulutlar insanoğluna güvenmiyordu. Peki ya küçük bir kız çocuğuna? Yahut başka canlılara? Kim bilir, belki ağaçlar da buluta binmek için bu kadar yükselmişti göğe… Kim bilir, kimlerin hayal dünyasında kimler gurbette?
Bir kız çocuğu buluta binmek isterse, değişiverir belki dünyanın gerçeklik algısı. Kim bilir, hangi şiirler dillerde, hangi hayaller şimdi göklerde? Bir kuş, bir başka kuş ile uçunca anlıyor insan yalnızlığın ötesindeki yol arkadaşlığının kıymetini… Kuşların kanatlarına yansıyınca öğreniyor insan suların eşsiz maviliğini. Hey kuşlar, kuşlar uçup gitmeden söyleyin bana! Kendini başkasında bulmak mı marifet, yoksa başkasında kendi yansımandan izler görmek mi? Hani suyun aksine kapılmış, akıp gidiyordu ömür öylece ve öylesine… Durun gitmeden, söyleyin ne olur! Nereden çıktı şimdi bu bulutlara binmek isteyen sevimli kız çocuğu? Hadi binelim bulutlara, hadi koşturalım mavi göğe umutla…
Taşır mı fani bir bedenin taşıyamadığı yaşamak kaygısını bulutlar? Yoksa ağır mı gelir bunca dert, gam, bu geçip giden bulutlara? Gözden kaybolana dek götürür mü bulutlar bizi sonsuz maviliklere? Yoksa çırpınmadıkça, çakılır kalır mıyız bulutların üzerinden, kara parçasının toprakla örtülü en derinine? Ah bulutlar, ne olur, şu içimde rahat durmayan kız çocuğunu alın götürün. Alın götürün ki, buluta binmek, mutluluk arzusu gibi rüyada kalmasın.
