1984 Los Angeles Olimpiyatları’ndan bugüne, en başarısız olduğumuz ikinci Olimpiyat sürecini geride bıraktık. Oysa Olimpiyatlar başlarken ne kadar heyecanlıydım. Ülkemizin reklamını en iyi şekilde yapar, sporcularımız ile gurur duyarız; 2 altın, toplamda 13 madalya aldığımız 2020 Tokyo Olimpiyatları’ndaki madalya sayımızı iki katına çıkarırız diyordum. Ama maalesef, en güvendiğimiz sporcularımızda bile hüsrana uğradık.
Paris 2024 Olimpiyatları, sporda ne kadar vahim bir durumda olduğumuzu net bir şekilde ortaya koydu. Sebep olanlar ise bilgisiz, donanımsız yöneticiler ve lobiciler. Hatta, bedavacılar. Mutlu musunuz? Ülkemiz madalya sıralamasında çok kötü bir durumda. Hatta öyle kötü ki Guatemala, Uganda, Ekvator, Botswana (nerede olduğunu dahi bilmediğimiz ülkeler) bile sıralamada bizden yukarılarda yer aldılar. İran’ın bile 2’si altın 8 madalyası var. Savaştan huzursuz Ukrayna bile 3’ü altın 11 madalya aldı.
Hangi ülkeleri geride bıraktığımızı da yazmadan edemem: Ermenistan, Litvanya, Moldova, Kosova, Fiji, Ürdün, Kıbrıs, Hindistan… Demek ki başarmanın nüfus kalabalıklığı ile ilgisi yok. Bırakın bunları. Ülkemin insanları spora ilgisiz mi? Hayır, kesinlikle ilgisiz değil. Peki, neyi başaramıyoruz?
Ülkemizin temel kaynakları güçlüdür. Buna gülüp geçenlere diyorum ki, etrafımızdaki ülkelere bakın; bizim yaşadıklarımızı, uğraşılarımızı başka yaşayan var mı? Ülkem insanı tembel, işten kaçan ve kurnazdır. Üstelik kurnazların ayakta alkışlandığı bir ülkedir. Disiplin ve işini doğru yapmak, bazılarına göre enayiliktir; dalga geçilir. Çalışmadan, emek vermeden, kolay kazanma isteğiyle dolu insanların her gün çoğaldığı bir ülkeyiz. Bunları ayıklamanın yollarını hızla bulmalıyız.
Kocaman bir ülkeyiz, spora da ilgiliyiz ama iddialı olduğumuz alanlarda bile ileri değil, geriye gidiyoruz. Çünkü sporla en ufak ilgisi ve bilgisi olmayan insanları, siyasi ikbal uğruna hak etmedikleri yerlerde görmek istemiyoruz. Bilgisiz insanların olur olmaz temas ve yöntemleri sporcuları olumsuz etkiliyor kanaatindeyim. Hemen “Oldu(k)” diyor, seriyoruz. Oysa rakiplerimiz her dalda üzerine koyarak karşımıza çıktıkları için tekrar başa dönüyoruz.
Örneğin, Mete Gazoz… Hayal kırıklıklarımızdan biri maalesef. Onu Japonya’da düşünelim bir an! Yüzmede Kuzey Tunçelli, ABD’de olsa ne olur, hiç düşündünüz mü? Arda Güler, Fenerbahçe’de kalsaydı ne olurdu, tahmin ediyorsunuzdur. Gitti, disiplinli ve mesleğine saygısını her geçen gün güçlendireceği yere gitti. Bu birçok branş ve kulüp için geçerli.
Öyle aşırı disiplinli olmaya da gerek yok, her şeyi yerinde ve zamanında yaparak daha iyi olabiliriz. Sistem, disiplin, çalışma ve ahlak… Bunların olduğu yerde başarı gelir, para da onu takip eder. Sosyal ve kültürel olarak toparlanmamız lazım. Buna ilk önce yöneticilerden başlamak, laik bir düşünce yapısıyla evrensel bütünlük içerisinde yenilenebilir ve birçok konuda yaptığımız atılımları spor dalında da atabiliriz.
Burada madalya kazanan sporcularımızın başarılarını asla küçümseyemem. Belki onların kazandığı madalyalar, ortam ve şartlara bakıldığında ilk 10 sırada yer alan ülkelerinkinden daha kıymetlidir. Elbette, Filenin Sultanlarına değinmeden geçmeyeceğim. Geçtiğimiz sezonu Dünya, Milletler Kupası ve Avrupa Kupası gibi 3 büyük başarı ile kapatan Kadın Voleybol Milli Takımımız, Paris öncesi turnuvadaki stratejik hata sonucu sakatlanan oyuncular ile bu büyük organizasyona gelince eksiklikleri derinden hissetti ve önde götürdükleri setleri vere vere ancak 4.lükle yetindiler.
18 dalda, 101 sporcu ile katıldığımız Paris 2024’te altınsız 8 kürsüyü, çoğaltarak altın rengine çevirmenin yollarını hep birlikte aramalıyız. Ayrışmadan, paylaşarak, disiplin ve bilime bağlı kalarak, çok çalışarak el birliği ile kendimizi daha güçlü hale getirebiliriz. Her ne kadar dünyanın sporu futbol olsa da, sporun anası olan atletizm başta olmak üzere ülkemiz ve insanımıza en uygun spor dallarına yatırım yapmalıyız.
Kaynak: Dünyanın Sporu “Futbol” kitabımdan
