Her akşam aynı saatte iner gece bu şehre.
Her evin içinde bir öykü gizli, her öyküde bir yara. Pencereler ardında sessiz çığlıklar, gözlerde damlamaya hazır yaşlar. Herkes kendi acısının ipini çeker, kimisi çocukluğunun yitik anılarına, kimisi yarım kalan sevdalarına. Geceyi bir manto gibi üzerine çekerken, kimsesizliğin en soğuk yüzüyle karşı karşıya kalır herkes. Yalnızlığın o ağır, katran gibi karanlığı çökerken, düşüncelerimizin labirentinde kayboluruz. Şehrin uğultusu sustuğunda, geriye sadece iç seslerimiz kalır.
Bir köşede bir kadın, yaşamın omuzlarına yüklediği ağır sorumluklarla yıllar önce kaybettiği sevgilisini düşünür. Başka bir yerde bir adam, yitip giden sevdalarını sorgular. Herkes kendi hikâyesinde başrol, kendi dramının sessiz oyuncusu.
Sokaklar susar, caddeler nefes almayı bırakır.
Gece, kimsenin bilmediği bir tiyatro sahnesi olur. Herkes kendi perdesini açar, kendi oyununu oynar. Kimi zaman gözyaşları sahneyi ıslatır, kimi zaman içten bir kahkaha yankılanır boş duvarlarda. Ama biliriz ki, her gecenin sonunda güneş doğar, yeni umutlar filizlenir.
Şehrin kalbi gece yarısı farklı atar.
Sokak lambalarının solgun ışığında, kimsesizliğin yankısı daha da derinleşir. Belki de en çok gece yarısı anlarıdır bize kendimizi hissettiren. Sessizlik, hayatın fon müziği olur ve düşüncelerimiz sahneye çıkar. Çocukluğumuzun anıları, gençliğimizin hataları, bugünün endişeleri ve yarının belirsizlikleri…
Hepsi birer birer zihnimizde canlanır.
Bir bankta oturan yaşlı adam, kaybettiği eşinin hayalini düşünür. Yıllar boyu paylaştıkları anılar, artık sadece onun zihninde yaşamaktadır. Her gece, o anıları tekrar tekrar yaşar, belki de gözlerinden bir damla yaş süzülürken. Onun birkaç sokak ötesinde, genç bir kadın, hayatın yükünü omuzlarında taşır. İşten yorgun argın dönerken, hayallerine ulaşma umudunu kaybetmemek için çaba sarf eder. Bir evin penceresinden sızan ışık, genç bir çocuğun odasında yankılanan sessizliği aydınlatır. Belki de annesiyle yaptığı küçük bir tartışmanın ardından odasına çekilmiş, gözyaşlarını yastığına dökmektedir. Onun için dünya büyük ve korkutucudur. Ama bilir ki, sabah olduğunda her şey daha iyi olacak.
Şehrin diğer ucunda, yalnız bir yazar, gecenin ilham veren sessizliğinde yazı masasına oturur. Kalemi, kâğıt üzerinde dans ederken, kendi kimsesizliğinin hikâyesini anlatır. Her kelime, onun ruhunun derinliklerinden süzülüp gelir. Gece, onun ilhamını beslerken, aynı zamanda içindeki boşluğu da derinleştirir.
Işıklar çekilir, karanlık kalır.
Bir hastane odasında, bir hasta, uykusuz gecelerin acısıyla başa çıkmaya çalışır. Her nefes alışında, yaşamın ne kadar değerli olduğunu anlar. Yanında oturan hemşire, gözlerini bir an olsun hastasından ayırmaz. Onun için gece, sadece iş saatlerinin bir parçası değil, aynı zamanda insan olmanın, şefkat göstermenin bir yansımasıdır.
Gecenin derinliklerinde, hayatın her köşesinde bir hikâye saklıdır. Herkesin kendi acısını ve kimsesizliğini dillendirdiği bu hikâye, aslında hepimizin ortak yazgısıdır. Çünkü her insan, bir yerde yalnız kalır ve o yalnızlık, insanın en büyük öğretmeni olur.
Gece, bu yalnızlığın en büyük tanığıdır.
Ama unutmamak gerekir ki, her gecenin bir sabahı vardır. Karanlık ne kadar yoğun olursa olsun, sonunda ışık hep galip gelir. Ve biz, o ışığı bulmak için her gece kendi içimize yolculuk yaparız. Kimsesizliğin karanlık yüzü, aslında bizi daha güçlü kılan bir aynadır. Bu aynada kendimizi gördüğümüzde, aslında ne kadar güçlü ve dayanıklı olduğumuzu anlarız.
Ve işte o an başlar kimsesizliğin alın yazısı.
Her gece, bu şehrin sokaklarında, evlerinde, hastanelerinde, parklarında, insanlar kendi hikâyelerini yazar. Bu hikâyeler, kimsesizliğin en derin notalarıyla bezenmiştir. Ama aynı zamanda, her hikâye bir umut ışığı taşır. Çünkü insan, en karanlık anlarında bile umudu bulma yeteneğine sahiptir. Ve bu umut, bizi her yeni güne hazırlar.
Şehirlerimizin geceleri, kimsesizliğimizin en derin ve en sessiz çığlıklarımızın yankılandığı ve aynı zamanda, insan ruhunun en güçlü ve en parlak anlarının da saklandığı yerlerdir.
Her gece, kendi iç yolculuğunuza çıktığınızda, kendinizi yeniden keşfetmeniz dileği ile.
Sevgi, saygı, dostlukla…
