Hasret Kuşları

Revâ mı içimde soluklanan kuşların kanatlarını kırmak?
Demişti hani şair.
Revâ mı kalbimde yeni palazlanan hasret kuşlarını vurmak?
Sen gideli tek mevsimdi yaşadığım, çiçeklerim hep renkliydi, vadilerim hep yeşildi,
Kuşlarım hep şen şakraktı.
Köşk zannedilen yapının içi bin bir hüznün çöktüğü metruk bir binaydı.

Ve bir gün geldi kara haberin.
Uzaklar nasıl da yakın oluverdi o gün.
Bir savaşın ortasında tarafsızca kalakaldım.
Ölüm hak. Amenna. Bağlı elim kolum,
Sana olan hasretim yetim bir çocuk şimdi.
Ötesi yok,
Ötesi ölüm.

Zembereğine söz kar etmeyen bu feleğin elinde,
Beklemekteyiz ihraç belgemizi.
Bu kadar uzak olmanın var mıydı bir tanımı.
Var iken en girift mevzuların çözümü.

Yine de ağır aksak adımlarım ve tam tekmil ümidimle,
Bekledim seni.
O yıllarca beklediğim tebessüm gelmese de olurdu.
Kartal bakışların her gün,
Keskin bir hançer gibi delseydi bağrımı.
Hani tutmasaydı da elin ayağın.

Ulu bir çınarın kökü gibi dursaydın karşımda.
Bu bende ki namütenahi bekleyiş, mevsimleri kucaklıyor şimdi.
Tek bir mevsime kavuşuyor her sarılma.

Nasırlı ellerinle okşamasan da olurdu yüzümü.
Artık hüviyeti kayıp yolcu gibiydim sensiz.
Yolumu biliyordum da bilmiyordum sonumu.

Evet, bu üstümde ivedi uçan kuşlardan bekledim haberini,
Şu göçmen bulutlardan,
Şu kızıl kızıl tüllenen ufuklardan,
Kaç kez geçirdim içimden,
Hepsinin peşine,
Takılıp gitmeyi,
Biliyor musun?

Hani demiştin ya,
Nar çiçekleri altında bir gün.
“Bulutlar ne hızlı geçiyor üstümüzden, bir damla bırakmadan”

“Takılıp gitsem şunların peşine ve bulsam yoruldukları yeri, oraya bıraksam kendimi.
Orada unutsam kendimi”

Ben gitmek istedim,
Gidemedim.
Seni beklemeyi daha üstün bildim sana gitmekten.
Hem bir gün biliyordum geleceğini.
Biliyordum ne kadar yorsa da seni, bu toprağın kokusunu özlediğini.
Altın kafeslerde bile olsan bir gün komacaktın toprağına.

Kara gözlerine son kez baktım o gün,
Bıyıkların daha çok sararmıştı sigaradan.

Sen döndün baba,
Göğsünde dev bir misafirle döndün.
Ki o misafir,
Başımızın gözünüzün üstüne.