Bilmem ki neden dinmez bu ayakların hüznü;
Mutluluğu arayan ayaklarım yorgun,
Vardığım yıllar umutsuz ve sancılı,
Yitip giden bu ayaklar benim.
Her gün batımında, gölgem ağlar benimle.
Yine hasret titretir içimi…
Yine gönlüme gelmeyen bir bahar.
Bir gün bulur mu dersin bu sevdayı?
Ellerimde kalan adının son hecesi,
Toprağa işler gözlerim izim.
Kalbimde sönmeyen ateş har alır.
Hasretin ağırlığı sinsice geldikçe ruhuma,
Dikenli tellerle örülür sevda yolu,
Mutluluğu arayan ayaklarım taşlı yollarda kanar.
Her adımda yitip giden bu ayakları, bu sevda yakar…
Hüzünlü Ayaklar
Şair
Yorum yap