Sevgili okurlarım, her zaman olduğu gibi sizlere kucak dolusu mutlulukla geldim…
Nasılsınız, umarım neşenizden bir şey kaybetmemişsinizdir. Hazır mutluluk demişken siz okurlarımın Ramazan Bayramını en içten dileklerimle kutlarım. Bol şekerli, bu esnada içindeki çocuğu her daim yaşatabilen kimseler olalım mümkün ise.
Bugün uyandım, bir baktım ki hiç bayram sevinci yok etrafımda. Elma şekeri kokuları bir tek benim üzerime mi sinmiş anlam veremedim… Sabah bayram namazıyla başlayıp aile büyüklerimizle yaptığımız kahvaltıyı, neşeli sofralarımızı çok özlediğimi fark ettim… Ailelerin en minik üyesinden tutun ki gurbet kokan eski insanlarımızdan yolda bir tanesi dahi yok… Kimse misafirliğe bile gitmiyor. Yollar bomboş… Bu kadar mı köprüler oldu, bu kadar mı koptuk değerlerimizden vazgeçmeyi yeğledik inanamıyorum… Böyle olmamalıydı! Çok özledim bayram gezmelerini, elini öpeceğim dede ve nineleri, büyüklerimizi görebilmeyi…
Ama ne yazık ki ben bayram olduğuna inanmıyorum, “bayram gelmiş neyime!” diyen nesiller olmuşuz farkına varamadan… Gerçi hoş, ben hiçbir zaman öyle düşünmedim! İçimdeki çocuk buna müsaade etmedi… Ve hep şeker tadındaydı, adeta beni gülümsetiyordu… Sanki biri beni gıdıklıyordu ve gamzem yanağıma çöküyordu sanki. Her gün bayrammış da, kapı kapı gezip şeker topluyormuşçasına mutluydum… Elimden gelse de mutluluğun her tonunu size her daim sunabilsem…
Sahi ne günlerdi! Hiç üşenmeden minik ayaklarımız bizleri hiç tanımadığımız kimselerin kapısına şeker toplamak için götürüyordu.. Ne kadar da masumduk biz çocuklar! Gerçi hoş, biz büyüdük, kirlendi dünya!
Kahkahalarımıza dönüp bakardı amcalarımız, teyzelerimiz. Susmazdık, daha çok gülerdik. Çocukluk işte, susturamazdık neşemizi, ne güzel günlerdi öyle unutulmaz…
Şimdi ise kapı kapı dolaşarak şeker toplamak bir yana dursun, büyüklerimizi ziyarete dahi gitmiyoruz. Özledik eski günleri, çocukluğumuzu… Benim sevdiğim bir şeker vardı bayramlarda içi Hindistan cevizli elit şeker, onun bile tadını hatırlamıyorum. Bundan sonraki süreçte dile getirmiş olduğum hassasiyetlerimizi yaşamak ümidi ile sizi sevgiyle kucaklıyorum…
İyi okumalar meleklerim…
“Biz küçükken, çok büyüktük. Mesela kollarımızı bir açardık, dünyayı kucaklardık! Güzeldik biz küçükken…” (Nazım Hikmet Ran)
