İnsan Heykeli

Yorgun ve bîtab bir haldeyiz uzaklıklardan,
Hayal bile kurulamıyor şu sıralar.
Hayatımız bizden habersiz süren uzun bir yolculuk…
Biletleri kayıplarda…
Kapılar ile örülü duvarlar içinde,
Bir yönelim ki açtığın an değişiyor imtihan.
Vakit kayıyorken avuçlardan,
Biz yalnız bir heykel gibi duruyoruz,
Zamanın kucağında,
Oynuyor, ellerinde sımsıkı tutuyor, vuruyor,
Yontuyor, boyuyor, kırıyor.
Fakat biz hep yarım kalıyoruz kürenin ortasında,
Sesimiz, duygumuz, düşüncemiz ebedi suskun.
Biz bir heykele dönmüş insan figürü,
Ellerin arasında debeleniyoruz oyuncaktan farksızca.
Tatminkar eyliyoruz duygularını her daim,
Teslim olamıyoruz serzenişler havada.
Bilmiyorsun ki bir sağır bir halde başında,
Nefis dünyaya sitem et diyor kolaydan,
Gözler yılgın üstündeki karanlıklardan,
Penceren yarı açık zaten duvarlardan,
Takatsiz kalıyoruz ısrarlardan,
Ümidimiz kırılıyor bu zamanlardan,
Ta ki bir ışık hüzmesini görene dek dualardan,
Fark edince gücü, kuvveti,
Avuçlara saklanan kıymeti,
Her şeyi izleyen bir kudreti.
Susuyoruz yavaştan,
Ümidin o ışığına sarılarak her yaştan,
Bekliyoruz kaderin sonucunu Hak’tan.