İnsanın değeri kişilere ve ortamlara göre değişmektedir. Bazen bir ortamda saygı duyulurken bazen ise bir gram saygıdan eksik bırakabiliriz. Bunun aslında bir çok sebebi var fakat benim dikkatimi çeken şöyle:
İnsanlar her zaman karşısındaki kişiyi anlayamıyor, onun hissettiklerini hissedemeyebiliyor, yaptığı işi küçümseyebiliyor, sevgisini yok sayabiliyor, fikirlerini duymamazlıktan gelebiliyor. Bunun en temel sebebi ise insana verilen değerin çıkarlar neticesinde değersizleşmesidir.
İnsanlar çıkarlarına mağlup olmadığı sürece her insana değer verebilir, onu anlayabilir, saygı duyar, sevgi gösterir, iletişimini arşa çıkarır ve en önemlisi kendi hayatından başka diğer insanlarında hayatının olduğunu anlayıp bencillikten kurtulur.
Hayat bizlere bir çok ortamda bulunma imkanı verdi. Kendi adıma söylemek isterim ki her ortamda farklı farklı insanlar gördüm ve gözledim. Bazı insanlar o kadar iyi davranıyor ki o iyilik değerli hissetmenizi sağlıyor. Ama bazı insanlar da var ki karşısındaki insanın ne hissettiğini umursamadan kalbini kırabiliyor. Bunlara her birimiz şahit olmuşuzdur mutlaka. Belki de karşı durmuşuzdur.
İnsan kalbi kırılırken değerli hisseder mi kendini? Çok güçlüyse ve kendiyle barışıksa evet hisseder. Ama ya değilse… Ki bana göre her insan bu kadar güçlü olamıyor. Olmak da zor zaten. Dışarıdan bakılınca içindeki fırtınalardan kimsenin haberi olmayabilir ama bir de bunun gecesi ve yalnız kalınan vakti var. O zaman nasıl unutabilir insan bu yaşadıklarını? Unutmak kolay değil, çok zor…
Değer bilen değer veren insanlar, kimseyi kolay kolay kırmazlar. Gerektiğinde kendi faydasına olacak olan bir durumu bile, başkasının durumunu göz önünde bulundurarak def edebilir. Sizce böyle bir insanın tutumuyla değerli hissetmez mi insan kendini? Hisseder, değil mi?
İnsanın değer görmesi onun hayata bakış açısını da değiştirmektedir ve insanın saygıya değer olduğunu anlamasını sağlamaktadır. Bu nedenledir ki insan değer verildikçe çiçek açar, insan değer verildikçe yaşar.
İnsanlara değer vermeyenlerin, onları küçümseyip kendisini büyük görenlerin yaptıkları tek şey insanı değersizleştirmektir. Halbuki bilmiyorlar insan değer vermeden değer görmeyecektir.
Son olarak cümlelerimi Pir Sultan Abdal’ın bir şiiriyle bitirmek istiyorum:
“Hünerin var ise yerini devşir,
Bir söz söyleyecek, kalbinde pişir.
Ululanmak bir Mevlâ’ya yaraşır;
Nasihatım dinle, sakın gururdan.”
