İstanbul

Eteklerini nazlı nazlı Galata köprüsünde savuran,
Gözleri yağmur değmişçesine buğulu güzel kız,
Hiç utanmadın mı bu şehirden güzel olurken?
Bastığın taşlar ayağındaki pabuçtan bile değersiz.

Küçücük ellerinle güneş yüzünü gizle,
Nazar değer o pamuk tenine.
Bir yakadan diğerine geçip kaybettir izini.
Seni gören bir daha bırakmaz peşini.

Eminönü’nde doyur acıkan karnını.
Sultanahmet’e gir dua ile süsle düşlerini.
Bir Fatiha’nın ardından yetiş Kadıköy vapuruna.
Kız kulesine nispet edeyim deme sakın,
Yerlisidir senden önce buraların.

Yoksa bu şehrin aynası sen misin?
Asırlardır görülmedi İstanbul gibisi.
Sorsam söyler misin, nerelisin?
İsmin ne senin?