Kaybedilen Değerler Arasına Sıkışmış Hayatlar

Her zamanki gibi ruhsuz, bitkin, bir yanı eksik uyandım bu sabah da. Gözlerim inatlaşıyordu sanki benimle. Kendime zar zor gelip kalktım. Etrafa göz gezdirdim uzun bir süre. Karanlıktı her yer. İnsan karanlıkta kalbinin sesini daha iyi duyuyordu sanki. Yüreğimin içi sessiz bir odadır kapıları kapalı… İnsanların soğuk yüzlerini gördüğümden beri açmak istemiyordum. İnsanlardan kaçtıkça kendime saklanıyor gibiydim. Beynimin içi kendimle olan sohbetlerimle doluydu. Bu dört duvar bile dostum olmaya başlamıştı. Ayaklarımı sürüye sürüye banyoya girdim. O buz gibi suyun sıcak bedenime değdiği anı hissettim. Aynada bir süre kendime baktım. Yorgun bedenime. Saçımdaki birkaç ak sanki yılların bıraktığı bir hediye gibiydi. Banyodan çıkıp odama doğru giderken pencereye doğru gitti ayaklarım temiz nefes almak istercesine. Pencereyi açar açmaz sabah soğuğu yüzümde gezinmeye başladı. Gözlerimi birkaç saniyeliğine kapatıp rüzgarı hissederken “Günaydın” sözcüğü çıktı dudağımdan. Penceremin önündeki fesleğenimde elimi gezdirdim. Bu ona seni seviyorum deme şeklimdi.Her sabah onunla ilgilenir, dertleşirdim. Avuç içlerim fesleğen kokusuyla dolmuştu. Sanki oda avucuma bıraktığı bu kokuyla bana “Seni seviyorum” der gibiydi. Pijamalarımı çıkartıp dışarı çıkmaya uygun bir şeyler giydim. Evden çıkarken yağmur başlamıştı dışarıda. Canım arabama binmek istemedi. Yağmurda yürümek istedim. Yağmurda yürürken aklımdan geçen cümlelere engel olamıyordum. Küçük bir kuştan farksız bu yüreğim. Uçsuz bucaksız bu gökyüzünde arar durur bir seyyah gibi. Oysa gözyaşlarımdan farksızmış bu yağmur. Her bir yağmur damlasında ayrı bir hüzün saklıymış. Ne de soğuk bu kaldırımlar. Sanki beni bütün kirlerimden arındırırcasına yağan bu yağmur ne güzel ortak oluyor yalnızlığıma. Bu yağmur damlaları bir şarkının notaları gibi gökyüzünden yüreğime dökülüyor. Dökülen damlalar yarenlik yapıyor yüreğime. Bu yağmur kimsenin duymadığı bir şeyler anlatıyor bana. Ama hafifletemiyor içimin yangınlarını. Uçsuz bucaksız bir gökyüzü gibi kafamın içi. Bir hayalden diğerine sürükleniyorum. Aklımdan geçen bu düşüncelere engel olamazken önüme bir kedi çıktı. “Beni sev” dercesine miyavlıyordu. Dayanamıyorum. Eğilip okşamaya başlıyorum o narin ve yumuşacık tüylerini.

“İçim bomboş be kedi.” diye fısıldıyorum.

“Baksana gökyüzü bile ağlıyor yalnızlığımıza.”

Devam ediyorum yürümeye. Yürüdükçe yağmur azalıyor, yağmur azaldıkça içimdeki acıyı daha çok hissetmeye başlıyorum. Benim en sevdiğim yerlerden birisine gitmek istiyorum, belki iyi gelir diye umarak. Bütün şehri gözlerimin içine doldurabildiğim o yerde bir taşın üstüne oturup ayaklarımı sarkıtıyorum aşağıya doğru. Küçüklüğümden beri her köşesinde ayrı anılarımın olduğu o şehri seyrediyorum. Hatırlamaya çalıştıkça anılarım bile silikleşmeye başladığını fark ediyorum. Hayat daha karanlık daha acımasız geliyor gözlerime… Şimdi buradan atsam kendimi biter mi bunca dert, sıkıntı, acı? Çok değişik düşüncelerime kaptırıyorum kendimi. Ellerime dökülen damlalarla fark ediyorum ağladığımı, bazı şeyler öyle zor…

Devam ediyorum yolda yürümeye.

O sırada minik bir el bana peçete uzatıyor. Kafamı yana çevirdiğimde yanımda hayat ışığıyla gülümseyen bir kız çocuğunu görüyorum.

“Ablacım al bununla gözlerini sil” diyor. Burun çevresindeki çilleri bir sanatçının resmine yaptığı en özel dokunuşları gibi sanki. Gözleri öyle yeşil yeşil parıldıyor ki… Bu düşünceleri düşünürken bir yandan peçeteyi alıp, gözlerimi siliyorum.

“Çok teşekkür ederim.”

“Abla neden ağladın? Hayat seni çok mu üzüyor?” diyor küçük kız.

“Çaresizliğime üzülüyorum. Bu hayattaki adaletsizliklere, insanların korkunç taraflarına, kalbi katılaşmış toplumlara, göğümün eskisi kadar mavi olmayışına…”

Dudakları durgunlaşıyor, sıcacık elleriyle ellerimi tutuyor. Gözleri gözlerimde…

“Etrafımdaki büyük insanların hep suratı asık, hiç gülmüyorlar, sürekli bir şeyleri düşünüp planlar, hesaplamalar yapıyorlar. Ama beni çok şeyler mutlu edebiliyor. Mesela babam işten gelirken benim için çikolata alıp geliyor. Onu yerken bir yandan babamın sohbetleriyle dünyanın en mutlu insanı oluyorum. Kardeşime sımsıkı sarıldığımda çok mutlu oluyorum. Okulda paramı evde unuttuğumda en yakın arkadaşım benimle simidini paylaşıyor çok mutlu oluyorum. Annemin yaptığı yemeklerle evin içi mis gibi kokuyor o kokuyla çok mutlu oluyorum. Gökyüzüne baktığımda çok mutlu oluyorum. Karıncaları izlediğimde onları elime alıp sohbet ettiğimde çok mutlu oluyorum. Bazen parkta düşüp dizlerimi kanatıyorum annem gelip yaramı öptüğünde acımı artık hissetmemeye başlıyorum. Öğretmenim saçımı okşadığında kendimi çok özel hissedip çok mutlu oluyorum. Derslerimi bitirdikten sonra ayaklarımı uzatıp kitabımı okuduğumda çok mutlu oluyorum. İnsanlar gözlerimin içine baktığında çok mutlu oluyorum. Mutlu olduğum çok şey varmış. Niye üzüleyim, ağlayayım ki abla senin böyle mutlu olduğun şeyler yok mu?”

Gözlerinin parıltısını bana da bulaştırmıştı. Dudaklarımın gülümsemesine gözlerimde eşlik ediyordu.

“Var tabi ki, bunların varlığını seninle anımsadım küçük hanım…”

Ah çocuk, yasamaya değer şeyler olduğunu bana tekrar hatırlattın…

“Ne dersin şu parktaki kaydırağa kadar yarışalım mı?” dedim heyecanla ayağa kalktım. Sevinçle arkamdan koşmaya başlamıştı bile. Kahkahaları benim kahkalarımla karışarak…