Kendi Yolunu Keşfedenler

Hayatınızı kaleme alma şansınız olsaydı eğer nelerden başlamak isterdiniz? Hangi duyguyu öne çekip, kalemin şarjöründen harfleri tek tek satırlara nakşederdiniz? Kırgınlık, kızgınlık, yetersizlik, ait hissedememek… Say say bitmez değil mi?

Kaçan bir ilmek misali, düşünmeye başladığın an art arda dökülüyor kimliğinde saklı kalan duyguların. Durup bir an düşündüğünde bu kadar duyguyu içime nasıl sığdırmışım diyor musun? Bunları içinde saklamak zorunda mısın? Bence değilsin!

Sana ağırlık yapan hiç bir duyguyu kimliğinde saklamamalısın. Seni, sen yapan kişiliğinin domino taşları duygularınsa neden başkalarının söylediklerini kendine yük yapasın ki?

Dışarıya çıkıp baktığında sonbaharın o güzelim sanat eserini gördüğün vakit hayranlık duymuyor musun? Sorular, sorular, sorular…Hep bir soru var ya cevaplar.

Cevaplar insanın özünde saklı. Sen ne kadar doğru yöne, doğru bakış açısıyla bakarsan cevapları o kadar net görürsün. Doğru yere bakmak yerine, yanlış yerden bakıp yanlış yerden anlam yüklersen kaybeden sen olursun. Kırılan, sinir olan, bastırılan…

Kimse için duygularını bastırmaman gerektiğini herkes söylüyor değil mi? Peki, bunu nasıl yapacağını biliyor musun? Hiç kendini karşına alıp da iki lafın belini kırdın mı? Bir ayna karşısında konuşma gereği duydun mu?

Seni, senden başka kim dinleyebilir? Sana hak ettiğin sevgiyi senden başka kim verebilir? Sokakta gördüğün minnacık bir kedi yavrusu karşısında hemen içini sevgi kaplıyor, merhamet duyguların depreşiyor ya da diyelim ki; düşen küçük bir çocuk, hemen elini uzatıp kaldırmak istiyorsun onu olduğu yerden. Peki, seni düştüğün yerden kim kaldıracak? Kendi benliğinin dipsiz kuyularından çıkmak için neyi bekliyorsun?

Hadi, tıklat kapıyı. Boş ver yaşadığın her şeyi. Kalk ayağa! Bundan sonrası için söz ver kendine. Kendini baştan işle. Duygularını en iyi şekilde tanımla. Kızdıysan söyle, kırıldıysan ifade et. İnsanız, duygularımızla varız ve iletişim hakkına en güzel şekilde sahibiz. Hadi! Bir adım at kendine.

Seni, sen yapan kişiliğine, yaşadıklarına, geçmişine. Geleceğine sahip çık demiyorum ben sana. Yaşadığın ana sahip çık! Her anı doyasıya yaşa. O bunu demiş, şu şunu demiş umursama, kalıplara sığma. Ne yaşamak istiyorsan onu yaşa. Herkes, her yerden aynı şekilde bakamaz ki olaylara.

Sen, belki de renkleri net görebiliyorsun ya karşındaki kişide renk körlüğü varsa, ya senin gördüğün renkleri göremiyorsa. Hayatta böyle belki sen bir başkasına eşlik edeceksin. Belki sen başkasının kahramanı olacaksın.

Hayat böyle yaşanırmış, duygulara gem vurulmazmış bir de böyle düşünmeyi dene. Çok zor değil.

Ben sana düşüncelerini değiştir demiyorum, duygularını önemseme demiyorum, acılarını bastır, geçmişini unut da demiyorum. Geçmişte yaşadıklarımız bizi bugün biz yapan değerlerimizdir.

Yaşadığın her şeyin tecrübe olduğunu bildiğin müddetçe ve karşına çıkan her şeye benim için ne anlam ifade ediyor, bana ne sunacak diye bakarsan hayat daha güzel olur.

Sabahları işe giderken yolda izlediğim manzara karşısında nelere dikkat ediyorsun? Neleri gözden kaçırıyorsun? Ya da masmavi gökyüzü, kafanı kaldırıp baktığında neleri hissediyorsun? O masmavi gökyüzünde bembeyaz bulutların pamuk gibi serpiştirildiğini görmek için daha neye ihtiyacın var?

Minnacık bir çocuğun yüreğinde var olan yaşam coşkusu senin yüreğinde neden yok diye düşündün mü?

Yaşadığımızı zannediyoruz ama sadece zannediyoruz. Biz, zaman kaybediyoruz!
Bundan sonrası için zaman kaybetmeden, zamanın her anını çok değerli bir parayı harcarmış gibi harcamayalım. Yaşadığın anın tadını bil. Aldığın nefesin, yanında olan sevdiklerinin, yaşadığın duygularının kısacası her şeyin kıymetini bil. Unutma, yaşam senin! Yaşamın ipleri de senin elinde.

Bir uçurtma misali; kimsenin seni göklere çıkarıp da rüzgâra bırakmasını bekleme!
Kendi gökyüzünü, kendi rüzgârını ve kendi rengini sen keşfet…