İçinizde birikenler olur ama bazen kimseye anlatmazsınız. İçinizde de tutmak istemediğiniz her şey için kalem, kâğıt yeter dersiniz bazen. İllaki de bir dert olmasına gerek yok; kurgularınız, çevrenizde olan olaylar veya toplumsal içerlemeleriniz hepsi için yazmak istersiniz. Kendinizi yazarken bulursunuz sonra. Lise yıllarında başlayan ve renkli kâğıtlara veya o zamanların yeni çıkan sosyal medyası yeterince ideal yerlerdi yazmak için. Parça parça yirmi yıla yakın sürede ilmek ilmek dokunan iki kitap oluştu.
Her zaman cesaret edemiyor insan içinin bilinmesine. Aklının dibinde olanları rahatça seremiyorsunuz insanların önüne. İki yıl öncesine kadar kitap çıkarmaya cesaret bile edememişken şimdi iki eserle okurlarımın karşısındayım. Destekçilerim sağ olsunlar; mutlaka esere dönüşmeli cümlelerin diye yüreklendirdiler. Başlayınca da gerisi geliyormuş.
Yazmakta kendimi bulduğumu da itiraf etmeliyim. İnanılmaz bir doyum hissi veriyor diğer yandan da sürekli yazmaya tekrar teşvik oluyorsunuz. Çünkü insanlar sizin cümlelerinizde kendilerinden bir şeyler bularak bunu dile getiriyorlar. Yazmak güzel bir içsel yolculuk; içinizde ne var ne yok bilebiliyorsunuz ve içinizde bir şey de kalmıyor; rahatça kağıda döküyorsunuz. Güzel bir deşarj yöntemi de olabilir.
Yine de yazmanın yaşam biçimi olduğunu düşünüyorum. Hayalleriniz, düşünceleriniz, duygularınız, kızdığınız, eleştirdiğiniz her şey var içinde; içinde sizden parçalar var. Her yazar ve şairin de kendine göre bir tarzı var. Mesela ben “Düşük cümleler kraliçesi” lakabını aldım; şiirsel yazdığım için. Okurun ilgisini çeken de beğenisi toplayan da bu özellik oldu.
Yazmak, yazabilmek uzun soluklu bir yolculuk. Sürekli daha başka ne yazabilirim, diye soruyorum kendime. Ben bunları sorgularken bir baktım onlarca köşe yazım, romanım, öykü kitabım ve deneme kitaplarım dolmuş. Kitaplarımla okurları buluşturmak başka bir heyecan. Eserlerinizin okurun beğenisine sunmak anlatılamayacak derecede güzel.
İnsanlar ikiye ayrılmıyor; sadece okuyanlar, sadece yazanlar, hem okuyup hem yazanalar ve hiç birini yapmayanlar olarak ayrılabilir. Hayatım boyunca hem iyi bir okur oldum hem de sürekli yazdım. İkisinin hazzı da başka ve ikisinin de ruhu doyurduğunu söyleyebilirim.
Mavinin Fecri kitabında; Ulu Önderimize, aileye, şehitlerimize, bayrağımıza, kadınlarımıza, çocuklarımıza, dünyamıza, yaşamımıza, aşklarımıza, dostluklarımıza ithaflar bulunmakta. Okurlarımdan tam not aldı, diyebilirim çünkü herkes kendisi için bir şeyler buldu içinde. Fecir tan yeri ağarması, aydınlıktan önceki karanlık anlamına gelmekte. Her aydınlık da mavidir. O yüzden böyle bir isim buldum kitaba.
Mihrinin Hicranı kitabında; ayrılıklar, hayat, kırgınlıklar, sitemler, umut, yaşam sevinci ve yarın için bir ihtimal var. Yine okurlarımın kimi zaman gözünü yaşartan, duygulandıran satırlar bulunmakta. Naçizane bir de bestelenmiş şiirim bulunmakta. Şair doğulmuyormuş, şair olunuyormuş; kendi satırlarımı okurken daha net anladım. Yoğun duygularınıza kalem ve kâğıdınız eşlik ederken içinizden gelenler daha samimi geliyor okura. Mihri, güneş, aydınlık anlamına gelse de diğer bir anlamı eylüldür. Eylül de her zamana hüzün ve hicranı alır yanına. Bu yüzden bu ismi uygun gördüm kitaba.
Her kitap yazarıyla sohbet etmektir, yazarını ve şairini tanımaktır. Kalbini, aklını, hayallerini görmektir. Hayatıma kitaplarımı okuyanların eşlik ettiğini hissedebiliyorum ki genelde düşüncelerini dile getirmek için ulaşanlar da olmakta. Benimle birlikte bu yolculukta olduğunuz için çok teşekkür ederim.
Yakın zamanda çıkacak olan “Heybemden Dökülen Öyküler” öykü kitabım ile farklı bir dünyanın kapılarını aralayacağız hep beraber, “Siyah Şapkalı Adam” romanım ile birlikte sürükleneceğiz ve çözmemiz gereken meseleler var, “Derin Mevzu” adlı deneme kitabım ile konuşacaklarımız olacak. Kitaplarda buluşmak üzere, edebiyatla kalın… Hoşça kalın.
