Bir yerlerde okumuştum geçenlerde, diyordu ki;
“Bugünden geriye, 20’li yaşlarınıza söyleyecek herhangi bir sözünüz var mı?”
“Hiç olmaz mı?” diye düşünmüştüm okuyunca. Ah, neler neler istemiş, neler neler hayal etmiştim. Bugün o düşündüklerimin hangilerinin gerçek olduğuna baksam, üzülür müydüm acaba ben? Olsun varsın, bu yaşta yapmayacağım da hayatımın muhasebesini ne zaman yapacağım? Ne kaldı ki şurada? Birkaç yıl daha…
Yılar önceydi. Bir iş arkadaşımla konuşurken, “demek ki o zaman 50 yaşındaymışım. Ortalama insan hayatını 70 yıl diye alırsak, benim yaşayacak 7400 günüm kalmış…” deyivermiştim. Arkadaşım şaşkınlıkla bakmıştı yüzüme. Birdenbire üşümüştük sanki her ikimiz de. Bize fark ettirmeden bir rüzgar mı esmişti yoksa gelecek yıllardan kopup gelen fırtına mıydı bilemedik. Bir süre sessiz kaldık her ikimiz de. Yine de epey zamanım vardı. Tam 20 yıl. Dolu dolu yaşarsan da boşa harcarsan da tastamam 20 koca yıl.
O yıllardan bu yıllara gelirken 18 koca yılı geçirdiğimi fark ettim ve biraz da irkildim. Bitiyordu. O armağan, o yaşamam için bana verilen özel günler yıldırım hızıyla geçip gitmişti bile.
“Yaşlanmışım…” zihnimden geçen sadece buydu. “Yaşlanmak…”
Son yıllarımı değil de o sevdiğim ve dolu dolu yaşadığımı düşündüğüm geçmişe bakmayı, belki de kendimle yüzleşmeyi istiyordum.
Güzeldi o yıllar. Her şeyden önce gençtim. Hayallerim de vardı, isteklerim de. Bir şeyler yapabilecek gücüm de. Ülkemden de umudum fazlaydı, kendimden de.
Ne oldu o yıllardaki gençlere? Yani benim yaşıtlarıma? Yüzleri gülen, 70’li yılların sonlarındaki gençler, neleri isteyip de yapamadılar dersiniz?
O gençler yani benim yaşıtlarımın çoğu 70 yaşına merdiven dayadılar. Tabii ki sağ kalmayı başaranlar. Bir kısmı erkenden çekip gittiler, bir kısmı sağlıklı yaşlanabilmeyi başarırken, bir kısmı ne yazık ki sağlıklarını da kaybettiler. Bu arada bizlere hiç sevmediğim bir isim de taktılar. Özellikle pandemi dönemi sırasında 65 yaş üstü dediler çoğumuza. Sokağa çıkmak dahil pek çok yasaklar koydular. Amaçları bizleri mi korumaktı yoksa gençleri mi bilemedik. Ama şurası gerçek ki hırpaladılar, örselediler, korkuttular. Hayatımızın hiçbir döneminde maruz kalmadığımız muamelelerle karşılaştık. Peki, bunları tahmin edebilir miydik?
Gelelim 20’li yaşlarıma…
Ne istiyordum? Çalışmak istiyordum, iyi para kazanmak istiyordum, aşık olmak istiyordum, mutlu olmak istiyordum, ülkemdeki herkes için adalet istiyordum, eşit bölüşülen, mutlu çocukların ve gençlerin, yaşlıların olduğu bir ülke istiyordum.
Bizim neslimiz çalışmaktan hiç korkmadı, yenilik peşinde koşmaktan, başarılı bir iş hayatına sahip olmayı denedik en azından. Yapamadıklarımız da oldu ama sebebi biz değildik. Ülkemiz sürekli fırtınalar atlatıyordu.
Şu anda geriye gitmek ve geleceği yeniden şekillendirmek elimizde olsaydı, ister miydik geçmiş günlere dönmeyi? Ya da bazılarını ister, bazılarını hiç istemez miydik?
Bazıları yapmak için listeler yapıp, yapabildiklerine tik atarlar ya benim böyle tik attıklarım ya da atamadıklarım var mı? Elbette…
Örneğin, çok iyi bir gitarist olmak isterdim, bir orkestrada gitar çalmak, sahneye çıkmak, ayakta alkışlanmak falan. Olmadı…
Gazeteci olmak isterdim, Uğur Mumcu gibi idollerim vardı. Bağımsız bir gazeteci olabilir miydim? Olurdum belki de. Bilmiyorum. Ne yazık ki o da olmadı…
Uzayla ilgili araştırma yapabildiğim bir işte çalışmak isterdim. Adı duyulmuş bir fizikçi, başarılı bir bilim insanı. Onu da yapamadım.
Hayatı dolu dolu yaşamak isterdim. Yaşadım mı derseniz, cevabım hem “evet” , hem de “hayır” olurdu.
Yaşam sadece olmasını isteyip de yapamadıklarımızdan dan oluşmuyor elbette. Geriye dönüp baktığımda, “Bu kadar hayıflanma, gerçekten güzel günler de yaşamışsın.” diyebiliyorum kendime.
Yine de gençler “Bu kadar yaş yaşadıktan sonra, 20’li yaşlarını yaşayan bizlere ne önerirsiniz?” diye soracak olurlarsa;
“Denemekten asla korkmayın ve mutlaka hayallerinizin peşinden gidin…” derdim.
