Sevda diye bildiğim şey,
Bir yığın kazuratmış yüreğimde,
Bir yığın yalan,
Kalp, yakınlık feryatlarının son bestesinde,
Suskun bir uzaklıkmış sevda, senden öğrendim…
Aşk denen şey varmak değil gitmekmiş.
Yolun sonunda değil yolların kendisiymiş.
Bir dostun yüreğine tecelli eden surete kanıp,
Çöl yollarında el ele verip bir olmakmış aşk,
Senden öğrendim…
Ben yâri yanımda sanırdım yanıldım.
Gafletten kapanmış gözümde sanırdım, yanıldım.
Bin bir cefâyla dolu dâr-ı dünyada boşa döndüm de,
Perdelerin ardındaymış kalbin cenneti, şimdi anladım…
Artık yok gözümde bir çiçeğin sûreti,
Dilimde yok senden gayrı bir isim,
Ben senin kalbinde isimsiz bir resim,
Sen sahrada kaybolan bir serap değilsin…
Sana yazılan bir mektubum, yakın bir dosttan gelen,
Aramaya çalışma ne adresim var, ne de bir evim,
Nereden bileceksin gözüm ne renk kaşım ne?
Ben henüz aşkın doğurmadığı bebeğim…
Aldanışlar diyârında dolaşmasın ayaklarımız,
Kanmasın kalbimiz gözün yalanlarına,
Biz bakmayı sadrımızdan öğrendik.
Gördüğümüz bir başka âlem,
Anlatmaya yorulma, nereden bilsin Adem…!
