Öz Şefkat

Hepimiz zaman zaman bazı hatalar yaparız. Bu hata bazen kolayca telafi edilecek bir hatadır. Birini istemeden kırmışızdır, özür dileriz, tatlıya bağlarız geçer. Yanlış otobüse bineriz fark edince ineriz doğru otobüse bineriz. Mutfakta bir şey kırarız yenisini alırız.

Fakat bazen de telafisi güç hatalar yaparız. Bir dolandırıcıya hayatınız boyunca biriktirdiğiniz parayı kaptırmak gibi, birisine hassas olduğu bir konuda yanlış bir şey söylemek ve söylediğiniz bu sözün onun tamamen hayatınızdan çıkmasına sebep olması gibi.

Yakın bir arkadaşımız bu tarz bir hata yaptığında ne yaparız? Onun yanında oluruz, ona hep destek oluruz. “Sen de insansın, olur böyle şeyler” deriz. Hatasını düzeltmesi, telafi etmesi için ona yardım eder, ne gerekiyorsa yaparız. Telafi etse de edemese de süreç boyunca elimizden geleni yaparız onun için.

Peki kendimiz bir hata yaptığımızda ve bunun hatalı bir davranış olduğunu sonradan fark ettiğimizde kendimize nasıl davranıyoruz?

“Olur öyle şeyler canım kendim, üzülme!” deyip kendimizi affedip yolumuza devam ediyor muyuz? Yoksa kendimize kötü mü davranıyoruz?

“Tutamadın yine dilini değil mi? Önce düşünüp sonra konuşmayı öğrenemedin bir türlü!”

“Sen zaten hangi işi doğru yaptın ki bunu doğru yapacaksın?”

“Bunun böyle olacağını biliyordun, yine de yaptın aferin sana.”

“Bir işi de becer.”

“Allah da seni bildiği gibi yapsın.” gibi şeyler mi söylüyoruz yoksa?

Muhtemelen söylüyoruz. Kim bilir daha neler neler söylüyoruz kendimize. Maalesef birçoğumuz başkalarına gösterdiğimiz özeni, sevgiyi, şefkati kendimizden esirgiyoruz. Kendimizi hiç kimseyi yargılamadığımız kadar acımasız bir şekilde yargılıyoruz. Oysaki kendimiz için en önemli kişi yine kendimiz olmalıyız. Hayatımız boyunca birlikte olacağımız tek kişi kendimiziz, buna şüphe yok. O halde neden en çok kendimizi hırpalıyoruz? En özenli, en hassas kendimize davranmamız gerekirken üstelik.

İşte burada öz şefkat devreye girmelidir. Öz şefkat kişinin kendisiyle olan pozitif ilişkisi ve kendisine karşı sağlıklı tutumu olarak bilinen bir kavramdır. Zorlanma, üzüntü, acı ve sıkıntıların varlığında kendimize iyi bir arkadaşın yapacağı gibi destek olabiliyorsak, öz şefkatimizin olduğunun belirtisidir bu. Biz eğer yeri geldiğinde, ihtiyaç hasıl olduğunda birilerinin yaralarını sarmak istiyorsak öncelikle kendi derdimize derman olmalı ve öz şefkati elden bırakmamalıyız. Ancak böylece kendimizi ruhen onarabilir ve önümüze bakabiliriz.