Rengârenk

Ne kadar mağrur oluyor elvedalar. Korkusuz sevip sevilemiyorken, korkmuyor kimse kimsesizlikten. Pembe bir balona tutunup sürüklendiğimizden aşkın sarhoşu oluyoruz.. Bencil bir zafer sarhoşu edene kadar ipini bırakamıyoruz.. Takılınca öfkenin dikenli tellerine büyük bir fırtınaya tutulmuş gibi oradan oraya savruluyoruz…

Aynı göğün altında aynı frekansta değilken sevdiğimizle, radyoda hep o bilindik şarkı çalıyor; “Sevgilim ne zaman buluşacağız..”

Ne güzeldi girişimiz aşka; “Gel! Hoş geldin… Gel akşam gözlü esmer. Safa geldin. Hoş geldin” diyerek, ne oldu da şimdi seyirlik birkaç sahnenin sonuna geldik..

“Böyle mi sona erecekti?
Böyle parça parça mı olacaktı?
Bu kadar yalan mı yaşandı her şey?
Hem sana hem bana yazık.”

Üstelik kendine göre; hiç kimse günahkâr değil, hiç kimse kabahatli.. Düşünüyoruz, “peki ya ayrılık nedendi ki?”

Anlayamazdın.. Anlayamazdın… Kaçamazdın bu sevdadan…

“Yalanlardan, dolanlardan, büyülü rüyalardan..”

Deniz derya misali ayaklarımızın altına serilen aşk, bir gecede ansızın çöle dönüşmüştür. Günler kangren, hep o yarım kalan son kadeh sanki masada, zaman geçmiştir akmasa da… Susamıştır sevgi sözcüklerine ama dönmüyordur dilimiz aşka. Bağrımızda hasret çiçeği can veriyordur karanlık gölgelerin soğukluğunda. Ellerimiz bağlı, ayaklarımız prangalı bir tek gözlerimiz gönlümüze tercüman ve biz artık o vakitten sonra bir kâbustan diğerine sürgünüzdür..

Sokağın en buruk saati her akşam üzeri, yağmur sonrası, mekruh bir evin duvarlarının fısıltısı, içimizde kopuk kopuk bir film şeridi unutulamayanlar… Ah unutulamayanlar… Çok mu çok önemli detaylar…

Kelimeler kördüğüm boğazımızda, ayın aylası bir mezarı ışıtacak kadar, yapraklar; kahverengi, kızıl, sarı yine aylardan Kasım mı Allah’ım… Oysa renkler halâ sıcak, halâ canlı, yoksa solan benim gül-i ruhsârım mı?

Yok yok, anladım mevsimin suçu yok! Eğer hayatımızda her şey yolundaysa sonbaharlar da rengârenktir.