Seni Çağırıyorlar

– Hadi Yusuf bırak inadı. Bak herkes seni çağırıyor. Sen susarsan başaklar da susar, konuşmalısın.

– Ben mi! Ben saklambaç oynarken ebe saymaya başlar başlamaz ilk saklanan çocuktum. En yakın kuytuya sokulurdum. Ebenin önce oraya bakacağını bile bile. Ama gören olmazdı, bazen ötekileri aramaya giderken tesadüfen görürdü beni. Biraz duraksadıktan sonra yüzünde adımı hatırlamaya çalışan o ifadeyle sobelemeye koşarken patlardı çanak çömlek. Oysa saklanmak beni bulun demek değil miydi?

Kimsenin beni bulmaya istekli olmadığı bir oyunda ben de hiç sobelemeye yeltenmedim. Elim bir kere bile değmedi ebe duvarına. Görmediklerini işitirler mi sence?

– Bu kez ebe sensin işitmek zorundalar.

– İki sokak aşağıdaki halı sahayı hatırlıyor musun? Akşama kadar beklerdim, oyuncuya ihtiyaç olur da beni alırlar diye. Yağmurlu günleri çok severdim o zamanlar çünkü kenarda benden başka bekleyen olmazdı. Kimse yokken görünmezlik gömleğim sıyrılırdı üzerimden. “Hey sen çocuk! Bakmasana öyle hadi gel.” Biliyor musun beni oyuna çağırdıklarında, cebimde en büyük demir parayla yokuş aşağı Remzi Amca’nın bakkala doğru koşar gibi bir sevinçle giderdim.

– Gelecek misin?

– Hayır, ama söyle onlara suçlu her zaman tuhaf görünen adam değildir.

Genellikle İyi görünen insanlardır.

– Neden gelip kendin söylemiyorsun?

– Ben tuhaf bir adamım. Benden duymak hoşlarına gitmez.

– Anladım gelmeyeceksin.

Hasan, Yusuf’a ısrar etmenin anlamsız olduğunu gördü. Ona bir yandan kızgın olmanın bir yandan da hak vermenin karmaşasını yaşıyordu. El sıkışıp vedalaşırken gözlerini ayaklarına devirdi Yusuf. Taburesine oturdu ve gidişini izledi arkadaşının. Her yeni adımda biraz daha küçülüyordu, Hasan. Ayağa kalktı, gözlerini kapatıp bütün gücüyle bağırdı:

– Ebe bendim değil mi? Sayıyorum; 1, 2, 3, önüm arkam sağım solum sobedir.

Saklanamayan haktır.

Saklanmayanın hakkıdır.

Gözlerini açtığında Hasan yoktu.