Sensizlik

Ey can özlem nedir bilir misin? Ben seninle öğrendim özlem nedir. Bırakıp gitmek senin için en kolayıydı. Benim için ise sensiz geçen günlerdi, aylardı, yıllardı. Ne gündüzlerden zevk aldım ne de gecelerden. Yıldızları saydım, sensiz geçen günler gibi. Her nefes alışımda boğazım düğümlenir. Her adını duyduğumda yüreğim alevlenir. Bir bilsen sana olan sevgimi, belki de koşarak gelirsin yanıma.

Sandığımdan daha zormuş sensizlik. Seninleyken hep düşünürdüm; ‘‘Acaba hayatımda o olmasa ben ne yaparım’’ diye. Şimdi günler, haftalar, aylar hatta yıllar geçti. Sen hala yoksun. Sessizliğin içinde arıyorum seni. Çünkü biliyorum severdin sen sessizliği. Sensiz yapamam dedikçe günler geçmeye devam ediyor. Ben istemesem de alışıyorum artık. Sabah ‘‘Günaydın’’ gece ‘‘İyi geceler.‘’ demeni bekliyorum. Sensiz hiçbir gecem gündüz olmuyor. Sensizken benim güneşim doğmuyor. Karamsarlık geldiğinde üzerime ya da düştüğümde hep sen kaldırırdın beni. Şimdi kendim öğrendim kalkmayı, yeniden başlamayı. Ne çok şey öğretmişsin bana değil mi? Kendime yetebilmeyi öğrendim, sana yazmayı, yazarken kelimelerle dans etmeyi öğrendim.

Her anımı seninle paylaşırdım. Beraber güler, beraber ağlardık. Şimdi onu da tek başıma yapıyorum. Sensiz nasıl yaşanır daha fazla öğrenmek istemiyorum. Elimden gelen tek şey sana ‘‘Gel’’ demek. Ama cesaret edemiyorum. Onca kırgınlık, onca hayal kırıklığı içerisinde nasıl tekrar başarırız birlikte olmayı, bilmiyorum. Evet, hayal kırıklığı… Senin bana yaşattığın en büyük şey bu. Kocaman bir hayal kırıklığı.

Bana demiştin ki ‘‘Allah şahidim olsun ki seni bırakmam, bırakamam.’’ Ama bıraktın be sevgilim. Verdiğin sözler, yaptığın güzel davranışlar, güzel geçirdiğimiz onca saatler yok olup gitti. Şimdi sadece sensizliğe tutunuyorum ve biliyorum, bir gün gelecek bunların hepsi geride kalacak. Ya beraber ya ayrı ayrı. Mutlu olmayı öğreneceğim. Sensiz nasıl yaşanır öğreneceğim. Zor olacak biliyorum ama sensiz olmayı başaracağım.