Süper Baba

Süper Baba dizisinin tüyleri diken diken eden jenerik müziği flüt sesiyle başladığında ışıkları kapatıp televizyon karşısındaki yerimizi çoktan almış olurduk. Oya Küçümen’in sesi yağmur damlası gibi yüreklerimize aktığında heyecanımıza yenik düşer, kalbimiz çarparak yeni bölümün ilk sahnesine dikerdik gözlerimizi. Şevket Altuğ ekranda en babacan gülümsemesiyle göründüğünde kalbimiz durur,

“Acaba Fiko, bu hafta neyle mücadele edecek?” diye sormadan edemezdik. Çocuklarına çok düşkün bir baba, onları hayata kazandırmak için çabalayan, bir yandan kendi babasıyla, bir yandan dedesiyle, bir yandan eski karısıyla uğraşan bir adam. Hepimiz tek yürek Fiko’ya destek, ama tam destek.

Süper Baba tam üç sezon sürdü. İlk iki sezonu aynı heyecan ve enerji patlamasıyla izlerken ne yazık ki üçüncü sezon başlamadan iki hafta önce babamı kaybettik. Onun varlığının bizim için süper bir şey olduğunu onsuz kaldığımızda anladık. Oya Küçümen babasının anlattığı içinde İstanbul olan masalları her gece dinleyip onun elini tutarken biz geceleri uykusuz kaldık. Bir baba kaybetmenin ne demek olduğunu geçen yıllar öyle bir öğretti ki, onu yazmaya bildiğim kelimelerin hiçbiri yetmez maalesef. Süper Baba 90’ların ortasında dizi severlerin tutkuyla bağlandığı tek diziydi ve bunda unutulmayan jenerik müziğinin bence epey etkisi vardı. Tam da bu yüzden Bana Bir Masal Anlat Baba şarkısını dinleyemiyorum, dinlediğimde gözyaşlarımı tutamıyorum. Sonra bakıyorum hangi yılda olursa olsun babasını kaybeden çocukların marşı haline dönmüş o şarkı.

En son ne zaman babalar gününü kutladığımı hatırlamıyorum, ama büyük ihtimalle babamızın ölümünden önceki son haziran kutlamışızdır. Çünkü ben kendimi bildim bileli sevdiklerimin özel günlerini anmadan geçmem. Bu yüzden babamın ilk ve son defa kutladığımız doğum gününü de hatırlıyorum. Ölmeden bir hafta önceydi. O kadar şaşırıp mutlu olmuştu ki. Mumları üflerken gözleri dolmuştu. Kırk beş yaşına kadar hiç doğum günü kutlamadığını söyleyip duygulanmıştı.

Babalar günü haftasındayız ve bazen sosyal medyada anne ve babalar günü kutlamalarına dikkat edilmesi gerektiğini yazan postlar görüyorum. Ebeveynleri hayatta olanların dikkatli paylaşımlar yapması gerektiği, öksüz ve yetimlerin yüreklerini dağlayacak şeyler yazmamaları konusunda uyaran postlar. Benim çocuklarım da bu akıma uyup özel günleri paylaşmaktan korkuyor. Bir nevi duyarlılık tabii, ama onlarla aynı fikirde değilim.

Sevdikleriniz hayattaysa onlarla fotoğraflarınızı doyasıya paylaşıp iyi dileklerinizi tüm dünyaya duyurabilirsiniz. Bu başkalarının yarasına parmak basar mı şüpheliyim, ama anne ve babanızı çok mutlu eder. Değerli olduklarını, hatırlandıklarını bilmek onları sevindirir. Sevindirmek kötü bir şey mi?

Baba kelimesi kalbimde kapanmayacak bir yara olduğundan dilim yüreğime hiçbir zaman tercüman olmadı. Bir sır gibi kilitli bir sandıkta babama duyduğum özlemi sakladım. Neden bilmem belki eskisinden daha cesaretli olduğumdan belki de artık konuşmak yerine yazma yolunu seçtiğimden duygularımı ifade etmek istedim.

Canım babam, sensiz geçirdiğim yirmi sekizinci babalar günü kutlu olsun. Ruhun şad mekânın cennet olsun. Babasını kaybeden çocukların başı sağ olsun, hayatta olan babaların ömrü uzun olsun.