Sevgili Dost, kalbinin yükünü arttırdığın bu kaçıncı gün? Kaç gündür uzun ve derin bir döngüde çırpınmaktasın? Sana sorduklarımı kalbime yöneltince müthiş bir yorgunluk sarıyor içimi. Oysa tüm yorgunluğuma ve ağrılarıma rağmen içimin huzurla dolduğu tuhaf bir gün bugün. Neyse, biliyorsun ki Sevgili Dostum, kimseyle işbirliği yapmak zorunda değilim, değilsin ve değiliz. Kendi gücünün farkında olanlar başkasına ihtiyaç duymazlar. Hele hele ona kötülük edenlerin yardımına asla! Kendini bilen, yani en çok Rabbini bilen insanlar intikam almazlar; yalnızca ilahi adalete bırakırlar neticeyi… Zaten haddi aşanlara, hudut bilmeyenlere, size üslupsuzluk edenlere verilecek en güzel cevap Allah’a havale etmek değil mi? Bu sebepten kavgam yok kimseyle; ben Allah’a teslim olmanın getirdiği ferahlık hissini seviyorum. Gerçek yüzünü gördüklerimizin samimiyetsiz samimiyetleri zerrece cezbetmiyor ilgimi! Ben karşılıksız, çıkarsız yalnızca Allah için birbirini sevenleri seviyorum.
Bu yüzden uzun bir zamandan sonra dudaklarımda yarım kalan kelimelerim var. Demek ki zaman uzamış, ben zamanın içinde kaybolmuşum. Her şey yoluna girecek diye beklerken nice güzel günden olmuşum. Meğer hava soğuk, rüzgar sertmiş. İnsan içindeki acıları bazen kendinden bile gizlermiş. Ahı uzaklarda ararmış insan. Kabahatini bile bilmezmiş. Ama mazlumun ahı titretirmiş arşı! Kimsenin kötülüğünü istemeyecek kadar masum şükür ki gönlümüz! Şükür ki, Yaradan’a haykırdığımız dualar var. Şükür ki, inandığımız aydınlık yarınlar var. Şükür ki, dua en büyük sığınağımız… Dilersek çıkamayacağımız kuyu yok. En önemlisi de duanın bizi kanatlandıramayacağı bir yer yok. Dilersen çıkamayacağın, aşamayacağın engel ve zorluk yok. Yeter ki pes etme. Rabbine güven. Göreceksin ki her şey güzel olacak. Allah’ın planı senin hayal ettiğinden daha güzel, göreceksin Sevgili Dostum!
Koca bir hüzün kumbarası olsa da şimdilerde içim. Çok üzgün olsam da geçecek biliyorum. Sebebini bilmediğim, anlam veremediğim, adını koyamadığım bir çırpınış yüzünden çok üzgünüm. Artık çabasızlığımın gücünü görmek istiyorum. Artık koşmadan varmak, yürüyerek ulaşmak istiyorum. Kalbim kırgınlıklarla dolu, zihnim ve ruhum öylesine yorgun ki kelimelerle izahı yok. Her şeyin zamanla geçip gideceğini bilsem de akıntıya takılan bir yaprak gibi savruluyorum; artık bu hayat gemisi ben itmeden gitsin istiyorum. Ben çağırmadan gelsin kıyıma serçe kuşları ve düşünmeden anlayabileyim artık bu hazin bulutların senfonisini… Garip, çok garip geliyor bu aralar bu yaşamak hissi! Kendiliğinden çözülecek sandığım düğümler artık kördüğüm… Bu yüzden bazen tek çözümün ipi kesip atmak olduğunu kendime öğretmeye çalışıyorum. Öylesine kırıldı ki insanlara güvenim, yerine getiremiyorum. Aklımdan çıkmayan aldanışlar ve içimi parçalayan kabuk bağlamış yaralar. Geçmeyen acı, çok acı yorgunluklar…
Tüm zamanı geriye sarmak isterdim. Kendime, insanları sevmeye başlamadan önce sadece kendini sevmeyi öğretebilmeyi isterdim. Yine de tüm bu içsel kasırgalarımızın sonunda yüzümüze gülüp arkamızdan kuyumuzu kazan bunca insanın arasında Hz. Yusuf (a.s.) misali yalnızca Yaradan’dan medet ummak ne teslimiyet dolu his diyerek Yaradan’a hamd ediyorum. İllet, zillet ve gıllet kırk günü aşmıyor; Rabbim sevdiği kullarını sınarmış biliyorum. Bu sebepten sabredebilenlere ne mutlu… Kuluz, beşeriz, şaşarız. Tövbe kapısından yüz çevirmeyenlere ne mutlu! Ne zorluk yaşarsam yaşayayım “Allah büyüktür” diyorum. Sonra birbiri ardına açılıyor selamet pencereleri… İçim sadece O’nun adını anmakla huzur buluyor. Kalbimse sadece O’nun adıyla mesken… “Ferah ol.” Diyorum bu yüzden kalbime, eğer bir şeyin olmasını murad ediyorsan, Rabbim dilemeni murat ettiyse kabulünü de murat etmiştir elbet; bil ki mucizeler yakın! “Korkma!” diyorum kalbime, Allah’tan başkasından sakın korkma! Unutma ki en güzel sığınak; koruyan, gözeten ve seven yalnızca Allah’tır. Teslimiyet kayığına tutunan ortada kalmaz vesselam…
