Bilimin, felsefenin, filmlerin, şiirlerin hatta şarkıların konusu olmuş; tam olarak tanımlayamadığımız, tutamadığımız, yedekleyemediğimiz bir kavram zaman.. Her ne kadar hepimiz için aynı görünse de, yaşadığımız süreçler ve içinde bulunduğumuz şartlarla farklı algılayabildiğimiz bir olgu. Keyifli ve mutlu dakikalarımızın nasıl geçtiğini fark etmezken, sıkıntılı, dertli ya da hasta ve ağrılı bir gecede sabah olmak bilmiyor. Hele bir de beklemek zorundaysak, zaman daha da ağır ve uzun geliyor hepimize. Belki de bu yüzden “Beklemek cehennemdir.” diyor William Shakespeare.
Yaşamın koşturmacası içerisinde yol almaya çalışan insanın, zaman ile alakalı tutumu da değişkenlik gösteriyor. Eski fotoğraflara baktığında tatlı bir hüzün hisseden, yaşlar ilerleyip de aynalarda çizgilerini fark ettiğinde üzülen bizler; pazartesi olunca hafta sonunu iple çekiyor, kış aylarında yazın gelmesini bekliyor, yaz geldiğinde de kışı özlüyoruz. Zamanın geçmesinden de, geçmemesinden de her daim şikayet edecek bir şey bulan insanı, tam olarak ne mutlu edecek henüz bulunamadı.
Kim akrep ve yelkovanın ilerleyişine engel olabilir ki? Günlerin haftaların, ayların, mevsimlerin birbirini kovaladığı, yılların nasıl geçtiğini ancak dönüp baktığımızda fark edebildiğimiz hayatlar sürüyoruz. Geçmişin keşkeleri ve geleceğin endişeleri arasında sıkışmışlığımız, bu günü bile yasamak konusunda bizi oldukça becerizsizleştiriyor.
“Asra yemin olsun ki, insan gerçekten ziyandadır.” ilahi hitabı; dikkatimizi zaman üzerine çekmeye ve bizi düşünmeye davet ediyor. Boşa zaman harcamak, boş vakitleri doldurmak, zaman öldürmek, zamanı harcamak, zaman geçirmek gibi günlük dilimizde sık kullandığımız cümlelerimizin ne büyük iddialar ve yanılgılar olduğunu fark etmemiz için bir uyarı levhası gibi belki de..
Sevgili Okur;
İnsan zamanı öldürebilir mi? Zaman öldürmek derken ne dediğimizin farkında mıyız?
İnsanın harcayacak, boşa geçirecek bir sermayesi olmadığını, zamanın bize verilen sınırlı, telafisi olmayan en kıymetli şeyimiz olduğunu gerçek anlamda nasıl fark edeceğiz? Hiç bitmeyecekmiş gibi hoyratça tükettiğimiz anların, insana hüsrandan başka bir şey getirmeyeceğini söyleyen ilahi hitabı ne zaman ciddiye alacağız?
“Farkında mısın zaman geçiyor, sen geçiyorsun, hakikat geçiyor.” diyen Dücane Cündioğlu’nun bu cümlesi ne etkileyici bir cümledir. Geçerken fark etmediğimiz,yada “geçtiğimizi” fark edemediğimiz bir hakikate davet ediyor bizi, en azından ben böyle okuyorum..
Velhasılıkelam, geçen aslında zaman değil ömürdür. Sahip olmaya değil, şahit olmaya geldiğimiz anlardan oluşan ömür.. Deneyimlediğimiz her an, arkada bıraktığımız bir anıya dönüşüyor. İşte tam da bu yüzden, her anımız çok özel ve kıymetli.
Sendromunu yaşadığımız pazartesi de, tatilini beklediğimiz hafta sonu da çok kıymetli..
Ömrünü zaman harcamak olarak görenleri,zaman acımasızca harcar. Geriye keşkelerden oluşan anılar birikir. Her anın kıymetini bilen, yaşadığı olumlu olumsuz tecrübelerden ders çıkaranların ise zamanları bereketlenir, değer kazanır.
Sevgili Okur, akrep ve yelkovan ilerliyor!
Sesini duyuyor musun; tik tak tik tak…
Zamana dikkat çekmek kıymetlidir. Zira çok değer verdiğimiz ömür dahi zamanın içinde akıp gitmektedir. Hayat rehberimiz Kur’an, ömür ve zaman ilişkisine Asr sûresinde atıf yapar. Bu hatırlatma o kadar kıymetlidir ki, İmam Sâfiî’nin bu sûre hakkında, “Şayet Kur’an’da başka bir şey nâzil olmasaydı şu pek kısa sûre bile insanlara yeterdi” dediği nakledilir. Kadim Yunan’da, takvim üzerindeki zamana Kronos, hissedilen zamana Kayros denir. Kronos zamanına göre bir iki saat, Kayros zamanında bazen saatlere bazen yıllara tekabül edebilir. Bin aydan daha hayırlı olan Kadir gecesi gibi. Kimileyin ise müzmin bir hastaya bir saat yıllar gibi gelir. Velhasıl kelam, zamana dikkat çekmek, yolcu olduğunu unutan insana yolda olduğunu hatırlatmaktır. Kaleminize sağlık, çok güzel bir yazı olmuş. İstifade ettim.
Tesekkur ederim?