Yaprağın Vedası

Bir sonbahar sabahında,
Yorgundu yaprak,
Günden güne,
Sararıp solmuştu,
Gücü de tükenmişti.
Bekliyordu o anı,
Ayrılığın kor alevi,
Yakıyordu yüreğini.
Konuşmak istedi,
Sesi çıkmıyordu,
Konuşamadı…
Son kez daha baktı.
Bu veda bakışlarıydı.
Öyle içten,
Öyle hüzünlüydü,
Küskündü bulut,
Öfkeliydi rüzgâr,
Biraz da sertti.
Esti, kopardı.
İşte o an gelmişti,
Dalından ayrıldı yaprak,
Son kez baktı dalına,
Yenik düşmüştü,
Rüzgarın öfkesine,
Ve savruldu,
Sonsuzluğun bilinmez ülkesine.