Yaşama Kendim Konuştum

Merhaba kendim.

Hatırlar mısın!

Çocuk yaşta çok haşarı ve yerinde duramayan birisiydin. Çoğu zaman ilkokul birinci sınıfa giderken, okuldan kaçıp mahalledeki taştan yapılmış kaydırakta kayar, eğlenirdin. Yine çocukluk yaşımda henüz sekiz ya da dokuz yaşlarında ev sahibimiz Bedriye teyzenin yetiştirdiği domatesler vardı. O gün evde sadece ben, babam ve ağabeyim vardı. Çocuk aklı işte, yemek yapmaya mı özendim o yaşta bilemiyorum! Kıpkırmızı yetişen domatesleri koparıp, onları doğramıştın. Bedriye teyze tesadüfen yukarı çıkmış domatesleri yerinde görememiş ve bana domateslerin hesabını soruyordu. O anki aklımla kestiğim domatesleri dayımlardan aldığımı söylemiştin. Bedriye teyze bu buna nasıl inanmasını beklersin. Akşam olunca anneme serzenişte bulunup, bir hafta boyunca annemle küsmüştü. Anlatmakla bitmeyecek ne kadar yaramaz bir çocukmuşum meğer. İlkokul bitince ilk ticaret yaşamına atılmıştın.

Büyüdün, sonra genç bir delikanlı oldun. İnsan büyüyünce yükü ağır olur. Sırtına hayatın ve yaşamın yükünü sırtlar. Dertlerin çoğalır, kendi derdini yüreğine anlatırsın. Anlatmak istersin anlatamazsın… Çözüm yine sensin ve kendi yaşadıklarını, yaralarını kendin sararsın. Askere gitme vakti geldiğinde yine kendin tek başına hiç bilmediğin, hiç tanımadığın insanlar arasında vatan görevini ifa etmiştin. Bu senin için bir ilkti. Zira; o güne kadar ilk defa ailenden ayrı, memleketten uzak bir diyara gidiyordun. Askerlik bitince düşünüp, durursun… Yeni bir yaşam seni bekliyor. Yine kendin kendinle kalıyorsun. Aynaya geçip; bir kendine, bir saçlarına bakarsın. Aynada olan ben miyim? Karşımda duran sen misin diye sorar durursun… Cevap veremezsin sadece dalar gidersin…

Yaşam böyle bir şey be kendim. Bir güler, bir ağlar. Bir mutlu olur, bir hüzünleniriz… Her şeye rağmen anı yaşamak, sevdiklerimizle birlikte güzellikler yaşamak gerekir.

Öyle işte ya! Kendimi kendime anlattım.