Bazen kendimi enerjisi hiç bitmeyen bir pil gibi hissediyorum. Böyle hissetmeyi gerektirecek yoğunluklar oluşturuyor tabi ki nedenleri de. Hayatın akışı herkes için farklı hızda. Lakin akması baki. İnsanın zamanla yarışında ivme kazanması meşguliyet ile ilgili olduğu kadar yaşadığı şehir ile de ilgili, bana göre. Mesela İstanbul gibi bir metropolde hiçbir iş yapmıyormuş gibi görünen birinin aslında zihninde maratonlar oluyordur. Öyle koşuyordur yani. Büyük metropollerin olmazsa olması koşturmak. Bir yerlere yetişmeye çalışmak. Zamanla yarışmak…
İnsanın kendini unutmadan durup bir nefes alması lüks olmuşken, zihnini susturabilmesi büyük nimet. Yoksa saatli bomba gibi kurula kurula ansızın patlamaya müsait. Yani deme o ki dinlenmek lazım dinlemek lazım hatta susmak lazım. Önce zihni susturup sadece beş dakika öylece hiçbir şey yapmadan kalmak lazım. Zira zihin dolu ise uyusan da dinlenemezsin. Sadece bedenin bir yanılsama ile dinlendiğini zanneder o kadar. İncelikleri durup düşünmeye vakti kalmayan insanın sadece koşmak yetişmek olur amacı. Ama neye yetiştiğini kime koştuğunu ne için çabaladığını bilmez bile. Oysa yıllar geçip geriye baktığında ne kadar güzel anlar yaşayabildiğinin sayısı kadardır zaman.
Şimdi kime sorsan eminim hepsinin hayalidir; küçük bir sahil kasabasında bahçeli minik bir evde yaşamak. Çünkü doğaya yaklaşmak yavaşlamak demek, daha çok huzur demek. E peki bunlara imkân yoksa ne yapacağız? Kendi doğamızı içimizde yaratacağız, başka çare yok. Zaten için kalabalık ve karmaşıksa nereye gidersen git cehennem olur. Ama için huzurluysa kendine değer veriyorsan kaosun ortasında bile dimdik durursun. Yanında ışık hızıyla geçen, deli gibi koşturan her şeyin tam ortasında tatlı bir tebessümle gülümseyerek izlersin. İçin çiçekse her yer çiçek. Hayatta her şey tükenir, bir gün zaman bile tükenir. Tükenmeyen tek şey ‘sen’ kalırsın. Öyle olmasa yüce yaradan ikinci bir hayat bahşeder miydi hiç!
