Eskiden her şey ne kadar da güzeldi.
Komşuluk, akrabalık, arkadaşlık…
Neden çok güzelken, bu kadar bozuldu düzen? Her şeyimiz alt üst oldu.
Komşu komşunun külüne muhtaçken artık kimseye kapımızı açamaz olduk.
Küçük çocukları eğlendirip gülümsetirken, şimdiler de korkudan yüzlerine bakamaz olduk.
Herşeyin değeri vardı bir zamanlar…
Büyüğün, küçüğün, cebimize giren paranın dâhi, helâl kısmını sorgulardık.
Besmelesiz geçmezdi boğazımızdan lokmalar. Elhamdülillah’sız toplanmazdı sofralar.
Her şeyimiz de ölçü vardı, ölüye bile bir saygımız. Anneannelerimiz kendi evlâdından bile hayâ ederken, şimdilerde neden bu kadar bozulduk biz?
Ailece edilen sohbetlere doyamazdık, sosyal platformlar hayatımıza girmeden önce. Atalarımızın, büyüklerimizin mirası birer birer elimizden kayarken.
Eskiden eşyamız yoktu kışlar soğuktu, şimdi eşya çok insanlar buz gibi yürekler soğuk.
Sabırlıydık, şükürlüydük, edepliydik çok güzeldik biz bir zamanlar.
İnsanlığımızı kaybetmediğimiz zamanının birinde…
Yazarın kalemine yüreğine sağlık…